با بلوك غرب عليه شوروى سابق و ساير علايق مشترك منطقه‌اى و جهانى باعث روابط نزديكتر و گسترده‌تر بين شاه و «بوتو» و سپس «ژنرال ضياء الحق» شد، تا جايى كه در اواخر دوران سلطنت محمدرضا، وى و ضياء الحق چندين بار در ايران و پاكستان ملاقات و مذاكره كردند و شاه هر بار كمكهاى نظامى بيشترى در اختيار پاكستان قرار داد. [1]

روابط ايران با افغانستان‌

ايران و افغانستان نيز از زمان قاجاريه با هم داراى روابط نزديكى بودند، آن چيزى كه باعث تقويت روابط دو كشور شد، اشتراكات متنوع مذهبى، فرهنگى، زبانى، قومى، و جغرافيايى بود. امّا آغاز مرحله جديد همكاريهاى منطقه‌اى دو كشور از زمان رضاشاه‌و عضويت دو كشور در پيمان عدم تعرض «سعدآباد» در سال 1316 ه. ش بود. پس از سقوط رضاخان و سلطنت محمدرضا، روابط دو كشور همسايه همچنان به قوت خود باقى ماند و حتّى روز به روز به سطح بالاترى ارتقا يافت.

تنها اختلافى كه بين ايران و افغانستان در زمان سلطنت محمدرضا وجود داشت و از قبل لاينحل مانده بود، مسأله تقسيم آب رودخانه «هيرمند» بود كه آن هم در سال 1352 هش با امضاى توافقنامه اى در كابل حل و فصل گرديد و روابط دو كشور تا پايان عمر رژيم پهلوى، خوب و توأم با حُسن همجوارى بود. [2] تنها موردى كه باعث كمى تيرگى در روابط دو كشور بود، حكومت داوودخان بود كه با سرنگونى رژيم سلطنتى به كمك شوروى سابق اعلام جمهورى كرد.

روابط ايران با ساير كشورهاى حوزه خليج فارس‌

روابط ايران با بعضى از كشورهاى عربى خليج فارس مانند كويت، قطر و عمان بدون هيچ مسأله خاصى از قبل در سطح خوبى برقراربود. اين كشورها با توجّه به همسايگى، قدرت و تسلط برتر ايران نسبت به خليج فارس و تنگه هرمز، به دور از جنگ لفظى‌

[1] - ظهور وسقوط سلطنت پهلوى، فردوست، ج 1، ص 548-547.

[2] - سياست خارجى ايران در دوران پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 431.