كشور مى‌خريد و عده زيادى از نيروهاى نظامى ايران در رسته هاى فوق در آن كشور آموزش مى‌ديدند. در بعد اقتصادى و بازرگانى، دو كشور داراى مبادلات گوناگونى در زمينه هاى مختلف بويژه بيمه بودند و شركتهاى انگليسى در ايران فعاليت گسترده‌اى داشتند و بطور كلى انگلستان بعد از آلمان و آمريكا سومين شريك تجارى ايران در ميان همه كشورهاى دنيا بود. در زمينه فعاليتهاى فرهنگى نيز روابط دو كشور در سطح بالايى قرار داشت. بطورى كه عده زيادى از مؤسسه هاى فرهنگى وآموزشى آن كشور در ايران فعاليت مى‌كردند و از ايران هم عده زيادى از دانشجويان كشورمان در مراكز دانشگاهى آن كشور در حال تحصيل بودند، بگونه‌اى كه بعد از آمريكا، بيشترين تعداد دانشجويان ايرانى در انگلستان مشغول تحصيل بودند. [1]

روابط ايران و آلمان‌

ميزان روابط ايران و آلمان از زمان رضاشاه بطور گسترده‌اى افزايش يافت و همين گسترش فزاينده روابط رضاخان با هيتلر بهانه‌اى بدست مخالفت متفقين، بويژه انگلستان با رضاخان و سقوط او از اريكه قدرت و سپس تبعيد از ايران شد، چرا كه دولت انگلستان، او را به قدرت رسانده و در راه استحكام پايه هاى ديكتاتورى اش قدمهاى مثبت زيادى برداشته بود و به همين دليل نمى توانست شاهد نزديكى بيش از حد او به هيتلر باشد كه حاكميت انگلستان را در اروپا به خطر انداخته بود و اين بهانه اى بيش براى اشغال كشورمان نبود.

بعد از پايان جنگ جهانى دوم كه آلمان به دو قسمت شرقى تحت عنوان «جمهورى دموكراتيك آلمان» تحت نفوذ شوروى سابق و قسمت غربى، با نام «آلمان فدرال»، تحت سيطره كشورهاى پيروز در جنگ، بويژه آمريكا قرار گرفت، آلمان فدرال دوباره روابطش را با ايران آغاز كرد. به همان اندازه كه روابط ايران با آمريكا سير صعودى را طى مى كرد، با كشورهاى هم پيمان آن، از جمله آلمان فدرال نيز بطور دائم در حال گسترش فزاينده بود، تا جايى كه با امضاى يك قرارداد همكارى اقتصادى و فنى در سال‌

[1] - تاريخ سياسى معاصر ايران، مدنى، ج 2، ص 174.