الدعوة بود كه به دليل وجود رهبران واهداف آن، مورد توجه مقامهاى ايرانى قرار گرفت.

اين حزب كه همزمان با پيروزى انقلاب اسلامى و به وسيله يكى از علماى برجسته شيعه عراق يعنى حضرت «آيت الله سيد محمد باقر صدر» (ره) و با كمك «عبدالصاحب الدخيل» تشكيل شده بود، پس از پيروزى انقلاب اسلامى در ايران و به تأسى از اين انقلاب دست به فعاليتهاى سياسى گسترده اى در ميان شيعيان عراق زد از مهمترين اقدامهاى «آيت الله صدر»، صدور فتواى عدم عضويت مسلمانان در حزب بعث عراق و برپايى چند راهپيمايى و تظاهرات در شهرهاى شيعه نشين جنوب عراق و بغداد به كمك خواهرش «بنت الهدى صدر» بود. [1]

رژيم بعث عراق و بويژه شخص صدام حسين كه تاب تحمل فعاليتهاى سياسى رهبران و مردم شيعه عراق را نداشت، به محض صعود به اريكه قدرت در عراق آن عالم جليل القدر وخواهرش را دستگير، زندانى و سپس به شهادت رساند و علاوه بر آن عده زيادى از فعالان سياسى شيعه عراق را شهيد، زندانى و يا از آن كشور اخراج نمود و سياست سركوب سخت وخشنى را نسبت به شيعيان در پيش گرفت. [2]

مقامها و رهبران نظام نوپاى جمهورى اسلامى و بويژه رهبر كبير انقلاب اسلامى كه به دليل اهداف مقدس خود نمى توانستند نسبت به سرنوشت مردم مسلمان عراق بى تفاوت باشند، حمايت خود را بطور عملى با آنها نشان دادند و روابط نزديكى با نيروهاى مبارز سياسى كه عليه رژيم بعث فعاليت مى‌كردند، برقرار نمودند.

تلاشهاى مستمر و مفيد ايران در جهت وحدت گروههاى مبارز عراقى باعث تشكيل مجلس اعلاى انقلاب اسلامى در سال 1361 ه. ش/ 1982 م، در ايران به رهبرى «آيت الله سيد محمد باقر حكيم» و «آيت الله سيد محمود هاشمى» شد.

هر چند اكثريت قريب به اتفاق گروههاى تشكيل دهنده اين مجلس شيعه هستند، اما عده زيادى از گروههاى سنى مذهب شامل كردها و تركمنها نيز در آن عضويت دارند.

روابط جمهورى اسلامى با اين گروهها و حمايت از آنها در سازمانهاى منطقه اى و

[1] - رويارويى انقلاب اسلامى و آمريكا، كديور، ص 105-104.

[2] - همان، ص 107-106.