اصلى سياست خارجى ايران و در رأس همه امور قرار گيرد. از اين رو مقامهاى جمهورى اسلامى هم تمايل به حل مسأله از طريق راههاى ديپلماسى داشتند.»

مذاكرات الجزاير در شرايطى آغاز شد كه ايران و آمريكا در موقعيت متفاوتى قرار داشتند. امريكا در اين مذاكرات از اهرمهاى قويتر و شرايط مناسب ترى نسبت به ايران برخوردار بود، در حالى كه دولتِ جمهورى اسلامى ايران با موانع عديده‌اى رو به رو بود كه از ميان آنها به چند مورد مهم اشاره مى‌شود:

1- تهاجم نظامى رژيم بعث عراق به جمهورى اسلامى 2- عدم تجانس فكرى واجماع نظر خبرگان سياسى در سياست خارجى؛ 3- نداشتن اطلاعات دقيق از داراييهاى ايران در آمريكا 4- كمبود متخصصين حقوقى مجرب متعهد و مورد اعتماد 5- تبادل پيامها از طريق دولت الجزاير كه خود سبب تطويل مذاكرات مى‌شد. [2] البته مورد آخر يك مشكل دوطرفى بود.

سرانجام مذاكرات غير مستقيم ايران و آمريكا منجر به امضاى بيانيه الجزاير شد. اگر چه ايران با امضاى بيانيه الجزاير به همه خواسته هاى بحق خود نرسيد، ولى با در نظر گرفتن شرايط حاكم بر مذاكرات، اين اقدام، انتخابى معقول از بين آلترناتيوهاى متعدد بود كه منجر به تسويه حساب با آمريكا و رهايى از پيوندهاى استعمارى 25 ساله امريكا از طريق مذاكره بود. [3]

از ماجراى مك فارلين تا قطعنامه 598

ماجرا ازاين قرار بود كه دولت آمريكا در سال 1985 م و در زمان رياست جمهورى ريگان براى جلب كمك و حمايت ايران در رهائى گروگانهاى آن كشور در لبنان و همچنين براى برقرارى تجديد روابط دو كشور قصد داشت با ارسال اسلحه و لوازم يدكى مورد نياز ايران در جنگ با عراق كه شديداً به آن نياز داشت، راضى كند.

[1] - تحليلى بر انقلاب اسلامى، محمدى، ص 219.

[2] - همان، ص 179.

[3] - همان، محمدى 223.