گسترش دهند.

جمهورى خلق چين بلافاصله پس از پيروزى انقلاب، حكومت اسلامى ايران را به رسميت شناخت. و روابط خود را با آن برقرار ساخت. شروع جنگ تحميلى و اتخاذ موضع بيطرفى چين در آن و حفظ اين بيطرفى تا پايان جنگ و نقش مثبتى كه چين در تهيه قطعنامه 598 به عهده داشت، از عوامل مثبتى بودكه باعث گسترش روابط سياسى، اقتصادى و تجارى بين دو كشور شده است. [1]

در طول ده سال گذشته؛ يعنى از سال 1364 ه. ش تا سال 1374 ه. ش مقامهاى بلندپايه دو كشور مسافرتهاى زيادى به كشور يكديگر داشته اند كه باعث تداوم وگسترش روابط دو كشور در تمام زمينه ها شده است. از جمله مهمترين اين مسافرتها، ديدار رئيس مجلس شوراى اسلامى از پكن در سال 1364 ه. ش، سفر رئيس جمهورى اسلامى در ارديبهشت 1368 ه. ش از آن كشور و ملاقات او با رهبر، رئيس جمهور و نخست وزير چين و مذاكره با آنها در زمينه هاى مختلف منطقه‌اى و بين المللى، سفر وزير خارجه ايران به چين در سال 1371 ه. ش، سفر رئيس جمهور چين به ايران در سال 1371 ه. ش و سفر وزير خارچه چين به ايران در سال 1372 ه. ش و ديگر مقامهاى بلندپايه دو كشور بوده است. در پى هر كدام از مسافرتها، بر حجم مبادلات تجارى، صنعتى و بازرگانى افزوده شده، روابط سياسى و به دنبال آن روابط فرهنگى، روز به روز گسترش يافته است. [2] هم اكنون نيز جمهورى خلق چين و جمهورى اسلامى به عنوان دو كشور قدرتمند در شرق و غرب آسيا پيوندهاى مستحكمى در تمام زمينه هاى منطقه اى و بين المللى دارند. اين پيوندها باعث افزايش امنيت و صلح و ثبات آسيا، خاورميانه، منطقه حساس خليج فارس و آسياى ميانه شده است و انتظار مى رود كه در بلند مدت نيز ادامه يابد.

[1] - تاريخ سياست خارجى ايران، على بابايى، ص 208؛ مجله سياست خارجى، سال نهم، بهار 1374، ص 202-192، مقاله «تحليلى بر روابط ايران و چين»، مريم دفترى.

[2] - همان، ص 211-208؛ همان.