انتخابات مجلس هجدهم‌

پس از كودتا، براى اينكه رژيم به اقدامهاى خود مشروعيت دهد، نياز به مجلس قانونگذارى فرمايشى داشت. به همين دليل اقدام به برگزارى انتخابات كرد. رژيم براى اينكه از ورود نمايندگان مخالف جلوگيرى كند، انتخابات را به صورت فرمايشى ياليستى برگزار كرد و سرانجام موفّق شد مجلس مورد نظر خود را تشكيل دهد. از جمله مصوّبات اين مجلس قرارداد كنسرسيوم و ورود ايران به پيمان بغداد بود. در همين زمينه آيت‌الله كاشانى نامه‌اى به زاهدى نوشت و مخالفت خود را با انتخابات فرمايشى اعلام كرد. وى در ادامه نامه خود مى‌گويد:

اگر انتخابات فرمايشى انجام بگيرد، هر قراردادى كه در مجلس هجدهم به تصويب برسد، از نظر ملّت ايران داراى ارزش و اعتبار نمى‌باشد و سرنوشت آن مانند قرارداد تحميلى نفت 1933 خواهد بود. [1]

انعقاد پيمان بغداد

حسين علا كه بعد از زاهدى به نخست‌وزيرى منصوب شده بود، اوّلين مأموريتش جهت تحكيم سلطه آمريكا بر ايران، عضويت در پيمان بغداد بود. در ابتدا اين پيمان بين تركيه و عراق در پانزده اسفند 1333 منعقد شد. در سال بعد كشورهاى پاكستان و انگلستان نيز به اين پيمان پيوستند. سرانجام ايران نيز با تأييد كليه نمايندگان مجلس فرمايشى در بيست مهر 1334 ه. ش به عضويت اين پيمان درآمد. [2]

اين پيمان از دو كميته سياسى- اقتصادى و نظامى تشكيل شده بود. آمريكا نيز پس از مدّتى به كميته اقتصادى آن پيوست هر چند كه آمريكا هرگز به عضويت كامل اين پيمان درنيامد، ولى بر همگان روشن بود كه گرداننده اصلى اين پيمان آمريكاست. هدف اصلى آنها از تشكيل اين پيمان، حفظ منافع استعمارى خود در ايران و حفظ برترى‌شان در

[1] تارِیخ سِیاسِی معاصر اِیران، مدنِی، ج 1، ص 302

[2] تارِیخ معاصر اِیران، ترجمة محمد رفِیعِی، ج 3، ص 61.