مقابل شوروى در منطقه بود. پس از خروج عراق، به علّت كودتا و سرنگونى نظام سلطنتى از اين پيمان، مركز آن به آنكارا منتقل و نام آن به سازمان پيمان مركزى (سنتو) تغيير يافت. وجه تسميه آن واقع شدن اين پيمان بين دو پيمان ناتو و سيتو بود كه آمريكا جهت محاصره شوروى ايجاد كرده بود.

مقامهاى ايرانى در توجيه خود براى پيوستن به اين پيمان، استدلال مى‌كردند كه بيطرفى ما در دو جنگ جهانى نتوانست منافع ايران را به دنبال داشته باشد. بنابراين، منافع ملّى ما ايجاب مى‌كند كه در يك پيمان در كنار قدرت جهانى مانند آمريكا قرار بگيريم. ولى واقعيت امر اين بود كه آنها با توجه به تسلّط آمريكا و وابستگى شديد دربار ايران به آن كشور، چاره‌اى جز پيوستن به پيمان بغداد كه در سياست خارجى آمريكا از اولويتى خاص برخوردار بود، نداشتند و اين توجيهات تنها براى جلب افكار عمومى و موجّه جلوه دادن اين اقدام بود.