و حمايت فرانسويها اميد فراوانى بسته بود، سرانجام خود را در مقابل قواى قدرتمند روسها تنها يافت.

انگلستان: پس‌از بهبود روابط بين روسيه و فرانسه، انگليسيها از فرصت به‌دست آمده استفاده كرده، مأمورين خود را جهت عقد قراردادى در جهت منافع خود به ايران فرستادند. اوّلين هيأت به رياست «سرجان ملكم» از هند به ايران آمد. با توجّه به اينكه در اين هنگام ژنرال گاردان هنوز در ايران حضور داشت و حكام ايران احتمال بهبود روابط خود با فرانسويها را مى‌دادند، توجّهى به اين هيأت نكردند. به همين جهت، سرجان ملكم [1] بدون كسب موفقيت به كشور خود بازگشت. پس از مدتى و بعد از آنكه گاردان از ايران خارج شد، هيأت ديگرى به رياست «سر هارد فورد جونز» [2] از لندن به ايران وارد شد. ايران كه در اين زمان پس از نااميدى از كمك فرانسه، چشم به كمكهاى انگلستان در جنگ خود با روسها دوخته بود، حاضر به انعقاد يك پيمان به نام پيمان «مُجمل» با انگليس شد. روح حاكم بر اين پيمان، تسلّط بيش از پيش انگليسيها بر ايران و ژاندارمى ايران در خليج فارس به نفع انگليس بود. در تكميل اين پيمان، قرارداد ديگرى به نام پيمان «مُفصَّل» منعقد شد كه براساس آن انگليسيها متعهّد شدند ساليانه مبلغ دويست‌هزار تومان به ايران بپردازند.

در اين زمان اوضاع در اروپا دوباره تغيير كرده، كشورهاى اروپايى در يك اتّحاد هماهنگ عليه ناپلئون به جنگ پرداختند. از جمله كشورهايى كه در اين اتّحاد در كنار هم قرار گرفته بودند، دو كشور انگليس و روسيه بودند. به همين سبب انگليسيها اين بار نه تنها مانند فرانسويها پيمان خود را زير پا گذاشتند، بلكه ايران را بشدّت تحت فشار قرار دادند تا مذاكرات صلح را با روسها آغاز كند. اين در حالى بود كه روسها بسيارى از سرزمينهاى ايرانى را اشغال كرده، در جنگ با ايران از تفوّق كامل برخوردار بودند. در واقع، دو دليل بر اصرار انگليسيها براى شروع مذاكرات صلح بين ايران و روسيه وجود داشت كه عبارتند از:

[1] sir Jan Malcom.

[2] sir Hard Ford Jhones.