پذيرفت و پس از دلجويى و تعريف از آنها گفت: «حقيقت ما قدر علما را نمى‌دانستيم.» [1] و به آنان قول داد كه ديگر به خارجيان امتيازى ندهد. [2] اين فزونى قدرت و نفوذ، اختصاص به ايران نداشت بلكه در خارج نيز مشهود بود. واقعه تحريم تنباكو تا مدّتها در محافل خارجى، روزنامه‌ها و مجلّات آنها مطرح بود. تمام دول به نمايندگان خود در تهران و بغداد دستور دادند تا شرح احوال ميرزا را گزارش كنند تا اين شخصيّت را بهتر بشناسند. [3]

2- اعتماد به نفس ايرانيان‌

مردم پيش از اين هيچگاه فكر نمى‌كردند بتوانند در مقابل استبداد ايستادگى كنند و به پيروزى برسند. از اين رو، در مقابل خواستهاى ظالمانه رژيم مخالفتى از خود نشان نمى‌دادند؛ ولى پس از اين واقعه، به اين نتيجه رسيدند كه مى‌توانند در مواقع ضرورى در مقابل رژيم از خود مقاومت نشان دهند.

3- تضعيف موقعيّت انگليسيها

با توجّه به اينكه امتياز به يك نفر انگليسى داده شده بود و افكار عمومى بشدّت عليه انگليس تجهيز شده بود، در طول نهضت و بعد از آن از نفوذ انگليسيها در دربار به نسبت زيادى كاسته شد. [4]

[1] تحرِیم تنباکو، تِیمورِی، ص 195.

[2] تحرِیم تنباکو، محمدرضا زنجانِی، ص 270.

[3] تحرِیم تنباکو، تِیمورِی، ص 204.

[4] سه سال در دربار اِیران، ژان باتِیست فورِیه، ترجمة عباس اقبال آشتِیانِی، ص 342.