مسيحى نسبت به مسيحيان مهربان‌تر بودند. براى مثال عادل از برادرش صلاح‌الدين خواست كه به پاس خدماتش هزار تن از اسيران را آزاد كند. صلاح‌الدين آنان را به عادل بخشيد و او بلافاصله آزادشان كرد. پاتريك هرقل نيز كه آرزو داشت چنين افتخار كم‌هزينه‌اى براى انجام كار خير نصيب او گردد، از صلاح‌الدين خواست تا برخى از بردگان را به وى ببخشد تا آزادشان كند. صلاح‌الدين هفتصد اسير را به او و پانصد اسير را به باليان بخشيد.

سپس صلاح‌الدين اعلام كرد كه به زودى همه پيرمردان و پيرزنان را آزاد خواهد ساخت.

بانوانى كه سربهايشان پرداخت شده بود با ديده گريان نزد صلاح‌الدين آمدند و گفتند كه با وجود به اسارت رفتن شوهران و پدرانشان، قادر به رفتن به جايى نيستند. او وعده داد كه شوهرانشان را آزاد كند؛ و از خزانه خويش به بيوه‌زنان و يتيمان نيز به فراخور حالشان چيزى بخشيد. حقيقت اين است كه مهربانى و شفقت اين مرد درست نقطه مقابل رفتار جنگجويان مسيحى در حمله اول صليب بود. صف طولانى فرنگيان آزادشده به راه افتاد و به آرامى به سوى ساحل پيش مى‌رفت، بى‌آنكه هيچ يك از مسلمانان متعرض آنان گردد. اينان در سه كاروان، كاروان نخست به رهبرى پاسبانان معبد، كاروان دوم به رهبرى ميهمان‌نوازان و كاروان سوم به رهبرى باليان و پاتريك حركت كردند. ستون كاروانها به صور رسيد. اما با توجه به فزونى شمار كسانى كه از ديگر شهرهاى آزادشده به دست مسلمانان به آنجا پناه آورده بودند، امكان پذيرفتن آنها را نداشت. در نتيجه صور تنها جنگجويان را پذيرفت و ديگر ستونها به راه خود ادامه دادند. چون به نزديك بترون رسيدند يكى از بارونهاى محلى به نام ريموند بسيارى از اموال آنان را غارت كرد. پناهندگان آهنگ طرابلس كردند. اما آن شهر نيز قبلًا از فراريان پر شده و در نتيجه غذا و خوراك رو به كاستى نهاده بود. مقامات شهر از پذيرش افراد بيشتر سر باز زدند و دروازه‌ها را به روى آنان بستند. پناهندگان بى‌آنكه جايى براى استراحت بيابند رفتند تا به انطاكيه رسيدند. آنجا نيز ايشان را با رغبت نپذيرفتند.

بخت كسانى كه به عسقلان پناه بردند از ديگران بلندتر بود. زيرا پس از آنكه ناخدايان كشتيهاى بازرگانى ايتاليايى براى بردنشان به بنادر مسيحى كرايه گزاف طلب كردند، حكومت مصر با جلوگيرى از حركت كشتيها آنان را ناگزير ساخت تا پناهندگان را بدون گرفتن مزد به مقصد برسانند