سوى بيت‌المقدس نيز معنايى جز همين اراده و تصميم نداشت. صلاح‌الدين در گفت و گوى با صليبيها بارها قضيه اشغال قدس و نيز چگونگى آن را يادآور گرديد. مسلمانان به اعمال انتقام‌جويانه اقدام نكردند زيرا براى آنان بيش از انتقام اعمال تجاوزگرانه صليبيها، موضوع آزادسازى قدس و بازگرداندن حاكميت اسلام به آن شهر در ميان بود.

2. اهتمام به شناسايى و جاسوسى:

ديديم كه صلاح‌الدين شمارى از يارانش را در صفوف خود صليبيهاى ارتودوكس سازمان داد. خود او نيز به كارِ شناسايى مى‌پرداخت. او مدت پنج روز بر گرد قدس گشت زد تا جايى مناسب را براى تمركز حمله اصلى تعيين كند.

3. قطع ارتباط ميان هدف و مداخله‌گران خارجى.

صلاح‌الدين از ناوگان مصر خواست كه از هرگونه مداخله خارجى در صحنه عمليات فلسطين جلوگيرى كنند. در همين حال ارتباط ميان قدس با محيط پيرامون آن را قطع كرد و مواضع اصلى را كه مى‌توانستند به زيان وى وارد عمليات شوند به اشغال خود درآورد و با اين كار اراده جنگيدن را از محافظان قدس سلب كرد. اقدام ديگر او ايجاد مشكل در راه تأمين آب و آذوقه انبوه ساكنان شهر بود. اهميت اين عامل در اثناى گفت و گوى طرفين براى رسيدن به صلح آشكار گرديد.

4. ايجاد توازن ميان نقشه صلح و هدف جنگ:

مسلمانان راغب بودند كه تا جاى ممكن قدس را از طريق صلح تصرف كنند تا بتوانند جامعه را از نو بسازند. صلاح‌الدين كاربرد زور را طبق قوانين مشخص مجاز مى‌دانست نه به طور مطلق. در حالى كه هدف اعضاى پادگان مدافع قدس حفظ جان و اموال خودشان بود، آماده بودند تا با فراهم شدن شرايط مناسب دست از جنگ بردارند و تسليم شوند؛ و صلاح‌الدين چنين فرصتى را در اختيارشان قرار داد.

5. صرفه‌جويى در نيرو:

مسلمانان توان درگيرى با قدس را داشتند و صلاح‌الدين دوستانى داشت كه مى‌توانستند براى به زور گشودن شهر دروازه‌ها را به روى او باز كنند. اما بدون شك چنين كارى موجب تحليل رفتن بخشى از قدرت نظامى مسلمانان مى‌شد و صلاح‌الدين براى تداوم عمليات آزادسازى به چنين نيرويى نياز داشت. از اين رو ترجيح داد كه آسان‌ترين و ساده‌ترين راه‌حلها را كه در عين حال با هدف جنگ نيز سازگارى داشته باشد و ميان هدف جنگ و نقشه صلح توازن برقرار سازد، انتخاب كند. به اين ترتيب در صحنه عمليات و در سطح سياست استراتژيك پيروزى دوگانه‌اى نصيب وى گرديد. در اينجا اختلاف ميان‌