بسط يافت و با از ميان بردن رژيمهاى كوچك اندلس، آنجا را يكپارچه ساختند، به بهاى از ميان رفتن قدرتهاى محلى كار جهاد رو به سستى نهاد، كه متأسفانه به پيروزى فرنگيان انجاميد. همين موضوع در نبرد الارك نيز روى داد. چرا كه موحدون پيروزى را وسيله تقويت موقعيت خود قرار دادند و مهتران را بر حكومت نواحى مختلف گماشتند كه همين امر موجب تضعيف خودشان گرديد. توان موحدون براى بسيج نيروى نظامى افزايش يافته بود و در نبرد عقاب ششصد هزار تن يا بيشتر را بسيج كردند، اما اين نيروى عظيم از درون پاره پاره بود (يكدل نبودند) و همين امر موجب شد كه اين نيروى بزرگ در موازنه قوا جايى نداشته باشد.

از اين پس اهميت وجود رابطه منطقى ميان اهداف سياسى و نظامى آشكار گرديد. پيش از آن رهبران مسلمان به ميدان نبرد با ديد درگيرى دو نيروى مسلح نگاه مى‌كردند و عامل سياسى را از نظر دور مى‌داشتند، در حالى كه تعامل فرنگيها تنها در چارچوب اهداف سياسى بود. مقايسه حوادث پس از نبرد الارك موضوع را روشن‌تر مى‌سازد. اميران مسلمان غافل از مقتضيات نبرد درازمدت به تنظيم سازمانهاى داخلى خودشان سرگرم شدند و به ايجاد جبهه متحد داخلى اهميتى ندادند.

آنان براى نابودى و ويرانى پايگاه دشمن يعنى طليطله هيچ اقدامى نكردند در حالى كه فرنگيان به فرماندهى آلفونسو همه تلاش خود را بر گرفتن انتقام و تقويت نيروى رزمى خويش متمركز ساختند. او فقط هجده سال بعد چندين برابر زيانهايى را كه مسلمانان در نبرد الارك به آنان وارد آورده بودند، بر آنها تحميل كرد. شمار تلفات نيروهاى فرنگى در نبرد الارك به 146 هزار كشته رسيد در حالى كه مسلمانان در نبرد عقاب پانصد هزار نظامى كشته دادند. آلفونسو از اين فرصت بهره‌بردارى كرد و نواحى بسيارى را از مسلمانان گرفت و پيروزيهاى او به دنبال هم يكديگر را تقويت مى‌كردند.

به روشنى ديده مى‌شود كه در اين فاصله چندين نبرد سرنوشت‌ساز در مرزهاى 13 جنوبى اندلس رخ داد. نبرد زلاقه و نبرد الارك در يك خط عرضى واحد (در كنار رودخانه آنه) و نبرد عقاب در بخش جنوب اين رودخانه روى داد؛ و اين موضوع نشانگر آن است‌