كوچيدن پيروان لويى فرصتى مناسب فراهم ساخت تا پادشاه براى شنيدن نصايحى كه به وى مى‌شد آماده‌تر گردد. تجربه حمله به مصر نيز او را متعادل ساخت و از خودسريهايش كاست.

علاوه بر آن نياز به اسلحه به او فهماند كه محتاج روابط ديپلماتيك با مسلمانان است. شمارى از دوستان وى متوجه شدند كه او قصد پيمودن راه متعصبان فرنگى را كه با مسلمانان تنها با زبان زور گفت و گو مى‌كردند ندارد. در اين مورد حق نيز با او بود، چرا كه زمينه براى ديپلماسى آماده بود. انقلاب مماليك در مصر با مخالفت سوريه اسلامى و وفادارى به ايوبيها روبه‌رو گرديد. با رسيدن خبر قتل توران‌شاه به سوريه، الناصر يوسف، حاكم حلب، از حمص آمد و در روز 9 ژوئيه 1250 م دمشق را اشغال كرد؛ و به اعتبار اينكه نوه صلاح‌الدين بود با استقبالى گرم روبه‌رو شد.

رقابت شديد ميان قاهره و دمشق از سرگرفته شد و طرفين در صدد جلب كمك فرنگيان برآمدند. از اين رو هنوز لويى به عكا نرسيده بود كه سفيرى از سوى الناصر يوسف نزد وى آمد، اما لويى نمى‌خواست كه با آنان همراه شود و ترجيح داد كه به دليل اهميت استراتژيك دمشق با آن همپيمان گردد. ولى پيوسته نگران سرنوشت اسيران فرنگى بود كه در قاهره به سر مى‌بردند.

هيأتى كه از سوى ناصر يوسف نزد لويى به عكا اعزام شد، اجازه داشت كه به ازاى همكارى صليبيها از بيت‌المقدس دست بكشد. لويى نيز سفيرى به قاهره فرستاد و هشدار داد كه اگر هر چه سريع‌تر مشكل اسيران فرنگى حل نگردد با سلطان يوسف همپيمان خواهد شد. سفير وى «ژان والنسين» طى دو ديدار از قاهره دلاورانى را كه در 1244 م در غزه به اسارت درآمده بودند و سپس حدود سه هزار اسير جديد را آزاد كرد. در مقابل فرنگيان نيز سيصد اسير در اختيار خود را آزاد كردند.

آيبك درصدد برآمد هر چه زودتر با لويى رابطه دوستانه برقرار كند. از اين رو همراه گروه دوم اسران آزادشده هديه‌اى شامل يك فيل و يك گورخر براى او ارسال داشت. اما لويى گستاخ شد و خواستار آزادى همه اسيران باقى مانده در دست مماليك گرديد، بى‌آنكه حاضر به پرداخت مال ديگرى باشد. آيبك پس از آگاهى به آمدن فرستاده لويى يعنى يُوِه بريتونى‌