اما جنگ داخلى ايوبيها تا مرگ الاشرف در سال 1237 م و مرگ برادرش الكامل در 8 مارس 1238 م ادامه يافت و نزاعها از سر گرفته شد. به دنبال آن الصالح ايوب پسر الكامل در سال 1240 م، پس از بركنارسازى برادرش العادل، حكومت مصر را به دست گرفت و صالح اسماعيل حاكم دمشق گرديد.

بروز منازعه ميان وارثان كامل، به مسيحيان فرصت داد تا نيروهايشان را بازسازى كنند و براى كسب امتياز از مسلمانان با طرفهاى درگير چانه بزنند. اما اين منازعه‌ها هميشگى و شدت آنها يكسان نبود؛ و همين امر به جنگجويان خوارزمى امكان داد تا بيت‌المقدس را آزاد كنند و در 1244 م فرنگيها را براى هميشه از آنجا بيرون برانند.

پس از حمله لويى نهم به مصر در سال 1249 م، صالح ايوب با او به مقابله برخاست. با مرگ وى در 23 نوامبر 1249 م در مبارزه وقفه ايجاد شد كه بلافاصله همسر وى، شجرة الدر، با كاردانى آن را از پيش برد. وى اداره امور را به خواجه جمال‌الدين محسن سپرد و فخرالدين را به فرماندهى كل ارتش منصوب كرد. او سندى را با امضاى همسرش جعل كرد كه طبق آن توران‌شاه ولى عهد و فخرالدين فرمانده كل سپاه بود. فخرالدين معظم در جريان دفاع از منصوره كشته شد و ركن‌الدين بايبرس بندقدارى فرماندهى را به دست گرفت.

در 28 فوريه 1250 م توران‌شاه به مصر رسيد و يكسره به منصوره رفت. ورود وى به صحنه نبرد در حقيقت اعلام شدت گرفتن جهاد مسلمانان در مصر بود. درگيريهاى سخت طرفين استمرار يافت و سرانجام در نيمه نيسان (آوريل) محاصره صليبيها كامل گرديد. آنان در 30 آوريل دمياط را از صليبها پس گرفته و به شهر وارد شدند. اما بايبرس در دوّم ماه مه به سلطان توران‌شاه خيانت كرد و او را كشت؛ و در پى آن درگيرى ميان ايوبيهاى شام و مماليك مصر بار ديگر بالا گرفت.

در اوايل سال 1253 م ناصر يوسف، حاكم دمشق، از خليفه بغداد خواست تا ميان او و مماليك ميانجى‌گرى كند. از آنجا كه خليفه معتصم در تلاش بود تا جهان اسلام را بر ضد مغولان متحد سازد، آيبك فرمانده مماليك مصر را تشويق كرد تا شرايط ناصر يوسف را بپذيرد. در مقابل حكومت آيبك بر مصر نيز مورد تأييد قرار گرفت و او حق يافت كه مناطق شمالى فلسطين تا الجليل و دو سوى شرقى رود اردن را ضميمه قلمرو خود كند. پيمان صلح در آوريل سال 1253 م به امضا رسيد و به دنبال آن پيمان ميان آيبك و فرنگيان پايان پذيرفت.