سلطان يوسف، حاكم دمشق، با درك خطر مغولان، اندكى پيش از حركت لويى به فرانسه پيمان صلحى را با وى به امضا رساند كه طبق آن طرفين مدت دو سال و شش ماه و چهل روز، از ابتداى 21 فوريه 1254 م باهم در صلح مى‌بودند.

آيبك، سلطان مصر، نيز بار ديگر پيمان صلحى ده‌ساله را كه از سال 1255 م آغاز مى‌شد با فرنگيها به امضا رساند.

اندكى پس از عقد اين قراردادها تحركات مغولان آغاز گرديد. آنان در آغاز سال 1256 م به فرماندهى هولاكوخان از رود جيهون گذشتند. هولاكو را در اين لشكركشى همسرش طقزخاتون همراهى مى‌كرد؛ كه به نفوذ شديد و تأثير فراوان بر هولاكو و دشمنى شديد با مسلمانان و تلاش براى كمك به فرقه‌هاى گوناگون مسيحى مشهور بود.

هدف نخست هولاكو نابودسازى حشيشيها در ايران و تصرف پايگاه آنان در الموت بود.

هولاكو موفق به نابودى حشيشيها گرديد. چنان كه هنوز سال 1257 م به پايان نرسيده، از آنها جز شمار اندكى در كوههاى ايران باقى نماند.

هولاكو پس از ريشه‌كن ساختن اسماعيليه، سپاهش را براى حمله به مقر خلافت در بغداد به حركت درآورد. خليفه المستعصم سى و سومين خليفه از خلفاى عباسى بود. وى كوشيد تا سپاه و نظام خلافت را بازسازى كند. اما اختلاف ميان وزير شيعى او «مؤيدالدين بن العلقمى» و دبير سنى او «آيبك» دستگاه حكومت را پراكنده و تضعيف كرد. [1]

به اين ترتيب پس از سرپيچى مستعصم از فرمان هولاكو وى فرماندهانش را جمع كرد و با نگرانى با آنان به گفت و گو پرداخت. زيرا از خيانت اتباع مسلمان خويش و نيز مداخله حكمرانان دمشق و مصر بيمناك بود. اما تدابيرى كه او براى دفع خيانت انديشيد قوى بود و هيچ كس به

[1] . قدرت و استحكام برج و باروهاى بغداد مشهور بود و خليفه نيز توان آن را داشت كه سپاه عظيمى را كه شمار سواره‌نظامش افزون بر 120 هزار بود بسيج كند، اما مؤيدالدين بن العلقمى كه مزدور مغولان در دربار عباسيها بود، خليفه را در اينكه بتواند مقاومت كند به ترديد انداخت و توصيه كرد كه از اعضاى سپاه بكاهد و مال فراوانى را به مغولان باج دهد تا از حملۀ به وى دست بردارند. خليفه همۀ اين كارها را كرد. اما هولاكو از مستعصم خواست كه سيادت وى را بر اصل نظام خلافت بپذيرد. خليفه شرايط هولاكو را نپذيرفت و اين چيزى بود كه بر نفوذ دبير سنّى كه اكنون جنگ را به عهده گرفته بود افزود وليكن او در 11 ژانويه 1258 شكست خورد. هولاكو به پاس خدمات وزير علقمى پس از ويران‌سازى بغداد و نابودى ساكنانش وى را حاكم بغداد گردانيد تا زير نظارت دقيق مأموران مغول فعاليت كند. [اين اتهامى است كه به ابن علقمى شيعى مذهب زده مى‌شود، ولى مبناى تاريخى ندارد. م]