وى نزد كيدبوقا فرستاد و او را از تحرك نيروهاى مصرى آگاه ساخت و از او كمك خواست.

اما سرعت تحرك نيروهاى مصرى و جدّيتشان براى رسيدن به پيروزى به بايبرس امكان داد كه غزه را به تصرف درآورد و پيش از رسيدن نيروهاى كمكى مغولان، آنان را نابود سازد.

كيدبوقا، فرمانده مغولان كه هنگام دريافت اخبار تحرك مسلمانان در بعلبك بود، بلافاصله آماده شد تا از درياچه الجليل بگذرد و خود را به رود اردن برساند. اما انقلاب مسلمانان دمشق مانع حركت وى گرديد. در اين انقلاب خانه‌ها و كنيسه‌هاى مسيحيان درهم كوبيده شد و براى بازگرداندن امنيت و فرونشاندن شورش به وجود لشكريان مغولى نياز شديد بود. شورش نيز چيزى نبود كه كيدبوقا بتواند از آن چشم بپوشد، زيرا كه عقبه وى را تهديد مى‌كرد.

در اين اثنا مظفر قطز تصميم گرفت بر ساحل فلسطين به حركت درآيد و آنگاه رهسپار نواحى شمالى اين سرزمين گردد و راههاى مواصلاتى كيدبوقا را در صورت حمله به فلسطين در معرض تهديد قرار دهد. به اين منظور تصميم گرفت هيئتى را از مصر به عكا بفرستد و اجازه بخواهد كه نيروهاى وى از مناطق تحت اشغال فرنگيها بگذرند و در طول مسير به آذوقه لازم براى سپاه دسترسى داشته باشند. اما فرنگيها هيچ تمايلى به دادن كمك نظامى واقعى براى مقابله با مغولان را نداشتند؛ و بارونها براى بحث درباره اين تقاضا در عكا گرد آمدند.

غارت چند وقت پيش صيدا به وسيله مغولان، بارونها را نسبت به آنها بدبين كرده بود.

گويى كه آنان به اين قدرت كوبنده شرقى اعتماد نداشتند، زيرا كارنامه‌اى پر از كشتارهاى جمعى داشت. فرنگيها با تمدن اسلامى سازگار شده بودند. بيشتر آنان مسلمانان را بر مسيحيان محلى، كه مورد توجه فراوان مغولان بودند، ترجيح مى‌دادند. در آغاز بارونها اظهار تمايل كردند كه نيروى نظامى اضافى در اختيار قطز بگذارند. اما پيشواى شهسواران تيوتون (آنو سانجرهاوزن) هشدار داد كه زياده‌روى در همكارى با مسلمانان نشان حماقت است، به ويژه آنكه پس از پيروزى بر مغولان مغرور خواهند شد. [1]

[1] . فرقۀ شهسواران تيوتون - آلمان - در مملكت ارمنستان كه با مغولان همپيمان بودند، داراييهاى فراوانى داشتند. آنوسانجرهاوزن نيز سياست ملك هيتوم پادشاه ارمنستان را مبنى بر همكارى با مغولان براى نابودى مسلمانان مورد تأييد قرار مى‌داد. به همين دليل در حالى كه بيشتر فرنگيهاى حاضر در شام همكارى با مسلمانان بر ضد مغولان را ترجيح مى‌دادند، او تمايلى به همكارى نداشت. از اين رو تا آنجا كه توانست همكارى فرنگيان با مسلمانان را محدود كرد.