مغولان پس از طى چهار هزار ميل مسافت خود را از قلب مغولستان به سرزمين شام رساندند و در طول مسير خود جنگهاى فراوانى در اروپا و آسيا به راه انداختند، در حالى كه در هيچ جا مثل عين جالوت نه پرچمى از آنان واژگون شد و نه جمعى پراكنده گشت.

پيروزى عين جالوت آغاز شكستهاى پياپى مغولان و بازگشت آنان به پايگاههاى خود و پاك شدن سرزمينهاى اسلامى در آسيا از وجود آنان بود. از بارزترين تحولات اين دوره پيوستن شمار بسيارى از مغولان به جبهه مسلمانان بود. مشهور است كه در مقابل درباريان هولاكو كه به مسيحيان گرايش داشتند، قبايل طلايى به رهبرى خان بركه به مسلمانان تمايل داشتند. قبايل طلايى، با سياستى كه هولاكو براى مبارزه با مسلمانان در پيش گرفته بود مخالفت ورزيدند و به دنبال آن در كوههاى قفقاز، حد فاصل منطقه نفوذ بركه و هولاكو، نزاعهايى بروز كرد و بركه و فرماندهانش بر سياست فشار بر قبايل مسيحى پاى فشردند.

همه تلاشهاى هولاكو براى تحكيم قدرت خود در شمال كوههاى قفقاز با شكست سختى كه توكاى، خواهرزاده بركه در 1265 م بر سپاه وى در نزديكى رود تريك وارد ساخت خنثى شد. پيروزى توكاى نتيجه افزايش قدرت عنصر اسلامى و كاهش عنصر مسيحى بود كه پس از نبرد عين جالوت خود را نشان داد. خود همين عامل نيز باعث شد كه مغولان باقى مانده در غرب آسيا تشويق گشته به اسلام بگروند.

اين نبرد، روند سقوط امارتهاى صليبى را شتاب بخشيد و مسلمانان پيروزمند به طمع افتادند كه براى هميشه از شر دشمنان دين رها شوند. باز در همين دوره صليبيهاى شرق و غرب، با مشاهده شكست مغولان به ظاهر شكست ناپذير، يقين كردند كه دوران پيروزى نهايى مسلمانان فرا رسيده است.

شايد بتوان گفت كه مرگ خان بزرگ «منكو» در آگوست سال 1259 موجب كاهش نيروى مغولان گرديد و هولاكو با توجه به اين كه ناگزير بايد نيروهاى فراوانى را در پايگاه خود، ايران، باقى بگذارد، آزادى عمل را از دست داد. لازم به يادآورى است كه نيروهاى سپاه مغول براى فعاليت در محورهاى مستقل و دور از يكديگر سازماندهى شده بودند از اين رو نيروهاى زير فرمان باكو در اروپا با ارزش هولاكو ارتباطى نداشتند. چنان‌كه شركت قطز در جنگ سرنوشت‌ساز با مغولان پيش از مرگ منكو اتفاق افتاد، در حالى كه هولاكو از ميزان‌