1500 سوار و 4000 پياده (در مجموع 5500 جنگجو) تجاوز نمى‌كرد. پوست دون پدرو را كندند و پر از پنبه كردند و براى مدت چند سال بر دروازه غرناطه آويختند. مسيحيان تقاضاى صلح كردند و مسلمانان پذيرفتند. در حالى كه آنان كوه فتح (جبل طارق) را در اختيار داشتند. اين كوه جزو قلمرو سلطان فاس و مغرب بود. اما سرانجام اميرالمسلمين، ابوالحسن مرينى حاكم فاس و مغرب آن را بازپس گرفت. قهرمان نبرد، پير جنگجويان، به جهاد خويش ادامه داد تا آنكه به سال 730 ه/ 1329 م در سن 88 سالگى درگذشت. [1]

3. بازپس‌گيرى و تقويت كوه فتح‌

كوه طارق يا كوه پيروزى مركز ثقل و حلقه اتصال ميان مسلمانان اندلس و مغرب اسلامى بود.

از اين رو مسيحيان شمال تلاش خود را براى تصرف آن متمركز ساختند. چرا كه اين كار كمك‌رسانى را قطع و پشتيبانى را متوقف مى‌ساخت. استيلاى بر كوه فتح بود كه مسلمانان را براى نبرد «روز غرناطه» برانگيخت. پس از تحقق آن پيروزى درخشان، ابوالحسن مرينى (حاكم فاس و مغرب) اقدام به بازپس‌گيرى آن كرد. «اموال فراوانى خرج كرد، جنگجويان و نيروهاى بسيارى را به كار گرفت، و سپاهيانش همراه فرزندان و نزديكانش در آنجا جنگيدند و كار را سخت كردند تا

[1] . بنى احمر - پادشاهان غرناطه - توافق كردند كه منزلت پير جنگجويان را به كسى بدهند كه از نزديكان بنى مرينى - پادشاهان مغرب - باشد. زيرا اينان نخستين كسانى بودند در رقابت با عموزادگان خود بر سر ملك مغرب، بر اندلس چيره شدند. اينان در جهاد جايگاه بلندى داشتند. نشان آن مطلبى است كه بر قبر پير جنگجويان عثمان بن ابى‌العلا نوشته شده كه نمونۀ كامل قهرمانيهايى بود كه در اين دوره از حيات اندلس آشكار گرديد. نوشتۀ روى قبر پير جنگجويان بلند است و ما بخشى از آن را در اينجا نقل مى‌كنيم: «اين قبر پير جنگجويان عثمان بن ابى العلاست. پير مدافعان فرمانده قهرمانان دلاور و امام صفهاى تشكيل شده بر در بهشت در زير سايۀ شمشيرها، شمشير جهاد، كوبنده دشمنان و شير شيران مرحوم ابوسعيد عثمان ابن شيخ جليل مرحوم ابوالعلا ادريس بن عبدالله بن عبدالحق. او 88 سال عمر خويش را شب و روز وقف جهاد در راه خدا كرد و مطابق مشهور در 732 جنگ شركت جست. او همۀ عمرش را در جهاد فى سبيل الله و براى خدا در ادارۀ جنگ گذراند. از جنگ با كفار هيچ گاه باز نايستاد و چونان سيل بر سر آنان سرازير مى‌گشت. خداوند به دست وى كارهاى بزرگى را ميان دشمنان انجام داد كه خبرش به همه جا رسيده است. او در حالى مرد كه جامه‌اش به گرد جهاد آغشته بود و مراقب سركشان كافر و احزابشان بود. او چنان كه زيست مرد و خداوند در آوردگاه جهاد او را نزد خويش برد و سعادت و خشنودى خويش را به او اختصاص داد. شمشير او بر سر پادشاه روم از غلاف كشيده بود؛ و اندلس به خاطر دورى او به لرزه درآمد - او در روز يكشنبه دوم ذى حجه سال 730 ه‌ وفات يافت». نفح الطيب، مقرى، ج 1، ص 452-453.