در سال 432 ه/ 1040 م نوادگان سلجوق، «يعنى طغرل بك محمد» و «چغرى بك داود»، ناحيه خراسان را از چنگ مسعود، پسر محمود غزنوى، بيرون آوردند و داود مرو را به پايتختى برگزيد، در حالى كه «طغرل» نيشابور را به مركزيت انتخاب كرد.

در سال 434 ه/ 1042 م، طغرل بك بر خوارزم چيره شد و درصدد گسترش مرزهاى خويش برآمد، و با غزنويها و نيز تركهاى مغولِ (نامسلمان) وارد جنگ شد.

در سال 446 ه/ 1053 م، طغرل بك به آذربايجان رفت؛ كه بدون جنگ تسليم وى گرديد.

سپس از آنجا رهسپار ارمنستان گرديد و آهنگ ملازگرد- در قلمرو روم كرد و آن را به محاصره درآورد و شهرهاى نزديك آن را غارت و ويران كرد. آنگاه به سوى ارزن پيش رفت و در سرزمين روم به آزمونى سخت گرفتار آمد. طغرل در راه بازگشت، به بغداد درآمد تا نسبت به خليفه اظهار فرمانبردارى و دوستى كند. از آنجا كه دربار بنى‌عباس زير سيطره علويان بود، در بغداد فتنه‌اى بزرگ به پا خاست و شمار بسيارى از كشته‌هاى طرفين بر خاك افتادند. طغرل بك گروهى را از سوى خود به محافظت از بغداد گمارد؛ و خليفه «القائم بامر الله» بى‌درنگ دختر داود، برادرزاده طغرل، را به همسرى خود درآورد.

طغرل بك در سال 449 ه/ 1056 م براى اظهار دوستى با هدايايى گرانبها نزد خليفه آمد و دست او را بوسيد. خليفه ناگزير جشنى باشكوه به‌پا كرد و او را اين گونه مورد خطاب قرار داد: «اميرالمؤمنين كوشش تو را سپاس مى‌گزارد، كار تو را مى‌ستايد و از نزديكى با تو خرسند است. هر شهرى را كه خداوند به ولايت او داده، تو را بر آن فرمانروا مى‌كند و رعايت حال بلادش را به تو وامى‌گذارد. پس به خاطر فرمانروايى كه خداوند به تو ارزانى داشته، پرهيزگار، به نعمتى كه به تو داده آگاه و در گسترش عدالت، خوددارى از ستم و اصلاح كار رعيت كوشا باش». خليفه او را «پادشاه مشرق و مغرب» خطاب كرد و فرمان داد تا بر او خلعت پوشاندند.

پس از آن طغرل‌بك در صدد پايان دادن به فعاليت فاطميان برآمد؛ خواندن خطبه به نام مستنصر علوى را كه بساسيرى، وزير قائم بِامرالله، رايج كرده بود پايان داد. اقدام بساسيرى شبيه كودتا بود و طغرل‌بك در هنگام مناسب مداخله كرد و خليفه را كه از بغداد بيرون رانده شده بود به شهر بازگرداند و با طرفداران علويها كه بساسيرى فرمانده‌شان بود جنگيد. آنان را