بلغار و آلبانيائيها (ارنائوط) برخوردار بودند در ميدان پرندگان سياه (قوسوه) يعنى سرچشمه سه رودخانه ايبار و فارادار، اووارادار و درينه درگير شدند. فرماندهى عثمانيها اين بار با خود مراد بود. و فرزندانش يزيد و يعقوب و اميران صاروخان، منتشا، آيدين و حميد او را همراهى مى‌كردند. نبردى سخت درگرفت و دو گروه بارها براى به دست‌گيرى پرچم پيروزى به جان هم افتادند. مراد خود در اين جنگ كشته شد. [1] اما عثمانيها بلافاصله پادشاه صرب «لازار» را به اسارت گرفته و طبق فرمان سلطان در حال احتضار، سر او و دوستانش را در برابر چشم خانواده‌هايشان سر بريدند.

سلطان بايزيد كه فرماندهى جناح چپ را بر عهده داشت نيروها را هدايت و تجديد سازمان كرد و در نهايت بر صربها پيروز گشت.

بايزيد بلافاصله فتوحات را دنبال كرد. او در سال 1390 م شهر الاشهر آخرين متصرفات بيزانسيها در آسياى صغير را به تصرف درآورد و سه سال بعد بلغارها را به طور كامل زير فرمان خويش درآورد.

ب. وضعيت در جبهه غرب‌

چون عكا به دست مسلمانان افتاد و اخراج صليبيها از سرزمين شام كامل گشت، پادشاهان و فرماندهان اروپا غرق در اختلافات داخلى و سرگرم امور مربوط به افراد و گروهها بودند و هيچ عكس العمل تندى نشان ندادند. به خوبى روشن شد كه اروپا ديگر مانند دو سده پيش توان انگيزش احساسات عمومى را براى جنگى صليبى ندارد. حتى خود پاپ قدرت بازگرداندن منزلت از دست رفته را نداشت. پاپ نيكلاى چهارم درصدد انگيزش پادشاهان و اميران برآمد. اما هيچ كس آمادگى پذيرش دعوت وى را نداشت. مگر پادشاهان قبرس، ارمنستان و امپراتور روم (بيزانسيها) كه با توجه به ارتباطشان با مشرق، اما وضعيت اينان به گونه‌اى بود كه توان رويارويى مستقيم با خشم مسلمانان را نداشتند. به ويژه آنكه مصر در

[1] . روايات تاريخى دربارۀ كشته شدن سلطان مراد در نبرد ميدان پرندگان سياه - قرسوه مختلف است. در منابع تركى‌آمده است كه جنگجويى صرب به نام «فيلوچ» زخمى شده و در ميدان افتاده بود. همينكه سلطان به او نزديك شد حمله كرد و با وارد ساختن چند ضربۀ كارى او را از پا درآورد. اما منابع صرب بر اين پندارند كه دوازده مرد كه بر قتل وى همپيمان شده بودند در ميان خيمه‌اش با خنجر او را كشتند.