ارمنيهاى كليكيا در حمله صليبى پادشاه قبرس شركت نكردند، اما خاندان حاكمه كليكيا از فرنگيان تعيين گرديده و شمار فراوانى از اشراف نيز روابط محكمى با قبرس داشتند.

كليساى ارمنى، سلطه كليساى رم را پذيرفت. مصريها در طول سده چهاردهم فشار برارمنها را تشديد كردند و آنان به حق شك داشتند كه ارمنها بر ضد مسلمانان با فرنگيها و مغولان همدستى مى‌كنند. با شكست امپراتورى مغول ارمنها بزرگ‌ترين پشتيبان خود را از دست دادند. بخش اعظم كشورشان را نيز تركها در سال 1337 م ضميمه خاك خود كردند.

سرانجام در سال 1375 م اين كشور به تصرف مماليك و همپيمانان تركشان درآمد. در حالى كه قبرسيها سرگرم جنگى سخت با جنوا بودند، «ليو» ى ششم آخرين پادشاه ارمنى به غرب گريخت و در پاريس مرد و به اين ترتيب استقلال ارمنها از ميان رفت.

پيش از اين به موضوع شركت «آماديوس»، كنت سافوى، در حمله صليبى 1366 م اشاره شد. نيز گفتيم در زمانى كه پاپ اوربان ششم سرگرم دعوت به جنگ صليبى تازه‌اى به فرماندهى پادشاه قبرس بود، او به قبرس و از آنجا به قسطنطنيه رفت. آماديوس يا «دلاور سبز» تصميم گرفت كه به سرزمين مقدس برود. اما پسرعموى وى امپراتور بيزانس، يوحناى پنجم، كه آماده همكارى با وى گرديد؛ از او خواست كه حمله خويش را از جنگ با تركان آغاز كند و در مقابل وعده داد كه او نيز به فرمان كليساى يونانى درآيد.

آماديوس بهترين نيروهاى سواره‌نظام خويش را بسيج و حمله‌اش را فرماندهى كرد. او در آب (آگوست) 1366 م به تنگه داردانل رسيد و بلافاصله گاليپولى را به محاصره و در روز 23 آگوست آن را به تصرف درآورد. آماديوس به جاى آنكه براى پاكسازى تركها در تراكيا فرود آيد، به حركت خود از راه دريا به سوى قسطنطنيه ادامه داد. در آنجا متوجه شد كه پادشاه بلغارستان چچمان سوم، با فريبكارى امپراتور بيزانس را به اسارت خود درآورده است. از اين رو آماديوس همه تلاش خود را براى آزادى پسرعمويش به كار بست. اما هنگامى موفق به اين كار شد كه بندر «وارنا» ى بلغارستان را مورد حمله قرار داد. چون كار آزادى امپراتور يوحنا به پايان رسيد، آماديوس متوجه شد كه ديگر مالى در بساط ندارد و همه را هزينه كرده است. او در سال 1367، به كشور خود بازگشت و به دنبال آن تركان گاليپولى را تصرف كردند.