معاويه با دنبال كردن رويدادها نظر خود را مورد تأكيد قرار داد. برخى حمله‌ها در ماوراى راههاى كوهستانى انجام گرديد. شمارى از اين حمله‌ها را خود او فرماندهى كرد مثل حمله سال 25 و فرماندهى جنگهاى تابستانه. او شمارى از ساكنان شام و قِنّسرين را به دژهاى ميان انطاكيه و طرسوس انتقال داد، زيرا متوجه شد كه روميان، ساكنان آن مناطق را با خود به عقب برده‌اند تا در مرزهاى اسلامى منطقه‌اى خالى از سكنه ايجاد كنند. او در مناطق مرزى و در امتداد دژها پادگان ساخت. اما اين تدابير دفاعى براى قطعى شدن سرنوشت جنگ ناكافى بود.

در نتيجه جست و جو براى يافتن وسايلى مناسب براى تحقق اهداف نظامى مسلمانان نيرومند ادامه يافت.

معاويه دريافت كه تهديد اصلى روميان از راه درياست. چرا كه امپراتورى بيزانس در اين دوره بر مديترانه سلطه كامل داشت. معاويه به فكر افتاد كه اين خطر را نيز طبق استراتژى كلى مسلمانان در جنگهاى زمينى و به شيوه اهتمام گماردن به بازدارندگى و جلوگيرى از خطر خنثى كند. همان استراتژى‌اى كه ناپلئون بناپارت يازده سده بعد آن را اين گونه ترسيم كرد:

«حمله، حمله و چيزى جز حمله وجود ندارد». اما تحقق امرى چنين بزرگ در توان معاويه نبود. او كه والى شام بود مدتها كوشيد تا توافق رهبر جامعه اسلامى را براى ايجاد نيرويى دريايى كسب كند.

گرچه اين كار آسان نبود، اما تحقق آن براى كسى چون معاويه چندان دشوار نبود. «او همه كارگران و صنعتگران كشتى‌سازى را در عكا جمع و دژ و بندرگاه آن را تعمير كرد و آن را به صورت كارخانه ساخت كشتى و تجهيز و آماده‌سازى ناوگان عربى درآورد. او همچنين بندر صور را بازسازى كرد و پر از جنگجو ساخت». [1]

با استقرار حكومت اعراب و افزايش يافتن قدرتشان، صنعتگران رشته‌هاى گوناگون به آنان نزديك گشتند. همچنين آنان براى تأمين نيازهاى دريايى خود ملوانان مليتهاى گوناگون را استخدام كردند. سپس بر اثر تمرين و ممارست فعاليتهاى دريايى خود در اين زمينه مهارت كامل يافتند و مشتاق جهاد در دريا گشتند. آنان كشتى و انبار غله ساختند و ناوگانها را

[1] . فتوح البلدان، بلاذرى، ص 124.