قبايل بربر به مرزهاى امپراتورى بيزانس در غرب- از جمله هون و قوط داشت). علاوه بر آن رهبرى سياسى آنان از تجربه كافى برخوردار بود و مى‌توانست كه خود را با شرايط پيروزى و شكست و قوت و ضعف تطبيق دهد. بنابراين انتظار مى‌رفت كه ميان مسلمانان و بيزانس درگيرى‌هاى سخت همچنان ادامه يابد. معاويه كه همه اين حقايق را درك و راههاى مقابله با آن را مطالعه مى‌كرد، دست به كار ساخت نيروى دريايى شد و پس از كسب آمادگيهاى لازم نيروها را در عكا بسيج كرد و آنان را به سوى دنياى تازه (دنياى دريا) گسيل داشت.

2. جنگ قبرس‌

معاويه، عبدالله بن قيس جاسى، هم‌پيمان بنى‌فزاره، را كه از دريانوردان مشهور بود به فرماندهى نيروى دريايى گماشت. او همراه همسرش «ام حرام دختر ملحان انصارى» و چند تن از بزرگان صحابه مثل ابوذر غفارى، عبادة بن صامت، مقداد، ابودردا و شداد بن اوس در دريا به راه افتادند. مسلمانان رهسپار قبرس گشته آن را به صلح گشودند و در پيمان صلحى كه در سال 28 ه بسته شد آمده بود «كه اهل قبرس به اندازه هفت هزار دينارى كه سالانه به روم مى‌پردازند، به مسلمانان نيز بپردازند و مسلمانان آنها را از پرداخت ماليات به روم منع نمى‌كنند؛ مسلمانان وظيفه جلوگيرى از حمله به قبرسيان از سوى ديگران را ندارند؛ آنان موظفند كه در صورت حركت روميان به سوى مسلمانان آنان را آگاه سازند؛ اگر مسلمانان بخواهند از طريق قبرس به روم بروند حق دارند؛ و پاتريك آنان به وسيله رهبر مسلمانان تعيين مى‌گردد».

مطابق بندهاى اين معاهده، معاويه موارد زير را براى مسلمانان تضمين كرد:

1. تحميل جزيه بر جزيه‌پردازان، بدون داشتن تعهد در قبال دفاع از آنان. دليل آن نيز تمايلى بود كه اهل جزيره (قبرس) براى تداوم، روابط خود با روميان داشتند.

2. جزيره از آن پس به صورت پايگاهى درآمد كه مردمش موظف بودند مسلمانان را از تحركات مخالفان آگاه سازند. نيز جزيره حالت يك پايگاه پشتيبانى دريايى را براى مسلمانان پيدا كرد كه امروزه از آن به عنوان «تأمين ادارى» ياد مى‌گردد؛ و اين مطلب از عبارت «اگر مسلمانان بخواهند از طريق قبرس به روم بروند حق دارند» برمى‌آيد.