روى كار آمدن يزيد بن معاويه در قبرس باقى ماند؛ و مسلمانان در آنجا به ساختن دژ و ايجاد كمينگاه پرداختند.

ساكنان قبرس بار ديگر در سال 125 ه سر به شورش برداشتند و به روم پيوستند. وليد بن يزيد سپاهى را به فرماندهى برادرش عمر بن يزيد بن عبدالملك بسيج كرد و اسود بن بلال محاربى را به درياسالارى گماشت. اين نيروها عازم قبرس گشته آن را اشغال كردند و ساكنان آنجا را آزاد گذاشتند كه يا به شام بروند و يا به روم بپيوندند. بخشى از ساكنان رفتن به شام را برگزيدند؛ كه به آنجا برده شدند. بخش ديگر تمايل به پيوستن به سرزمين روم را داشتند؛ و به آنجا منتقل گشتند. در پى آن شمارى از نيروهاى عرب مسلمان براى اقامت به جزيره اعزام گشتند.

3. جنگ قبرس و جايگاه آن در استراتژى دريايى‌

نخستين دستاورد جنگ قبرس تحول در جنگ زمينى و دريايى و از ميان رفتن تهديدها در مرزهاى مسلمانان بود. صحنه جنگ به درون امپراتورى روم (بيزانس) انتقال يافت و ناوگان بيزانس ناچار شد تجهيزاتش را به غرب درياى مديترانه كه هنوز پاى فتوحات اسلامى به آنجا گشوده نشده بود انتقال دهد.

معاويه با استفاده از قدرت نيروى دريايى اسلامى عمليات محاصره قسطنطنيه را از خشكى و دريا سامان داد. مشهورترين محاصره مربوط به سال 57 ه است. عكس‌العمل بيزانسيها در اين نوبت از عكس‌العمل آنان نسبت به از دست دادن قلمروشان در شام بسيار شديدتر بود.

در نبرد «ذات الصوارى» نيز آنان درصدد بودند كه نيروى دريايى مسلمانان را در همان آغاز پيدايش نابود سازند. سپس بيزانسيها طرفداران و مزدوران خود را كه معاويه آنها را براى ايجاد نيروى دريايى و ساخت كشتى استخدام كرده بود، تشويق كردند و اينان ناوگانى را كه معاويه براى جنگ با سرزمين روم بسيج كرده بود به آتش كشيدند و به قسطنطنيه گريختند.

معاويه از بزرگ شدن نيروى دريايى اسلامى سود برد و پس از آن در نيروى دريايى خود كسى را جز عرب مسلمان به كار نگرفت. اين اقدام فرصت مناسبى را فراهم آورد تا كارشناسان اعراب مسلمان در زمينه نيروى دريايى به تكامل برسند. زيرا اندكى پس به آتش كشيدن ناوگان در سال 34 ه با تكامل يافتن كشتيهاى جنگى، ناوگانهاى جديدى با قدرت انجام مأموريتهاى گوناگون ساخته شد.