در همين اوضاع و احوال معتمد بن عباد تصميم خويش را گرفت. او پيكهايى نزد حاكم بطليوس، المتوكل، عمر بن محمد و عبدالله بن حبوس صنهاجى- حاكم- غرناطه فرستاد تا هر دوى آنها قاضيانشان را به حضور وى بفرستند؛ و آنان چنين كردند. او قاضى كل قرطبه، عبيدالله بن محمد بن ادهم ملقب به ابوبكر، را كه خردمندترين مردم روزگار خويش بود به حضور طلبيد. چون همه قاضيان در اشبيليه به نزد وى گرد آمدند، وزير خود ابوبكر بن زيدون را نيز به جمعشان افزود و چهارتن را به عنوان نمايندگان خود برگزيد كه بايد نزد يوسف بن تاشفين مى‌رفتند و او را به جهاد ترغيب مى‌كردند. در اين ميان وزيرش حق داشت كه پيمانهاى سلطانى لازم را به امضا برساند.

هيئتهاى اندلسى پيوسته نزد يوسف بن تاشفين مى‌آمدند و با چشمانى اشكبار به وى التماس و استغاثه مى‌كردند و از قاضيان دربار و وزيران دولتش كمك مى‌گرفتند. او نيز به سخنانشان گوش فرا مى‌داد و دلش مى‌سوخت. يوسف بن تاشفين سرگرم محاصره سبته بود و ابن عباد ناوگانش را از اشبيليه براى پشتيبانى او براى وادار كردن سبته به تسليم اعزام داشت. هنوز اين كار به پايان نرسيده بود كه يوسف آماده عبور از دريا شد. [1]

اما در اندلس در همه جا پيچيد كه ابن عباد نامه نوشته و يوسف بن تاشفين تصميم دارد كه از دريا بگذرد و مى‌توان در جنگ با دشمن به وى پشتگرم بود. مردم به يكديگر مژده مى‌دادند و شادمانى مى‌كردند و درهاى اميد به رويشان گشوده شد.

اما ملوك الطوايف اندلس، با شنيدن تصميم ابن عباد و تنها ديدن وى در اين تصميم، نگران شدند. شمارى نامه نوشتند و شمارى ديگر در ديدارى حضورى، وى را از پايان كار

[1] . ابن عباد با هيئتى كه نزد ابن تاشفين فرستاد نامه‌اى همراه كرد كه در آن آمده بود: «اگر تو از ما روى برگردانى تو را بزرگوار مى‌خوانند نه ناتوان. اگر ما دعوت تو را بپذيريم ما را خردمند مى‌خوانند نه ناتوان. ما گزينه بهتر را انتخاب كرده‌ايم تو نيز بهترين را انتخاب كن. زيرا تو در جايگاهى هستى كه نبايد كسى از تو در خصايل شرافتمندانه پيشى بگيرد. و اينكه بخواهى كسى را از خاندانهاى باشرافت در كارش ابقا كنى، نشان دوام و ثبات كار شماست. والسلام». در پاسخ ابن تاشفين چنين آمده بود: «بسم الله الرحمن الرحيم، از يوسف بن تاشفين، سلام و رحمت و بركات خداوند بر شما باد. سلام از سوى كسى كه با شما در صلح است و بر شما درود مى‌فرستد. شما در آنچه از حكومت به دست داريد در كمال آزادى هستيد و به برخوردارى از بخشش و بزرگوارى ما مفتخريد. نشان وفادارى با ما وفادارى شما با يكديگر و نشان برادرى با ما اصلاح برادرى خودتان با يكديگر است. ولىّ توفيق ما و شما خداوند است. والسلام». (نفح الطيب، ج 4، ص 355-366).