مرابطون نيز كه يوسف بن تاشفين به فرماندهى يكى از فرماندهان مشهور خويش يعنى سير بن ابى‌بكر براى ادامه جهاد باقى گذاشت، [1] پس از اندكى استراحت وارد قلمرو آلفونسو گرديدند.

سير بن ابى بكر دست به غارت و تاراج زد و شمارى را به اسارت گرفت. او دژهاى استوار و پناهگاههاى دشوار و مشكل را گشود و در شهرها پيشروى كرد و بر اموال و ذخاير بسيارى دست يافت و بر سرزمينهاى مفتوحه از نيروهاى سواره نظام و پياده نظام مأمور گماشت.

4. نتايج نبرد و درسهاى آن‌

نبرد زلاقه در سطح عملياتى يك پيروزى درخشان به شمار مى‌آيد. اين نبرد پاسخى به مبارزه‌طلبى‌هاى پادشاه قشتاله، آلفونسوى ششم، بود؛ و چنان تأثيرى بر روحيه فرماندهان شمال گذاشت كه فكر مبارزه را از سر بيرون كردند و در اجراى نقشه‌هايشان بيشترين احتياط را به خرج مى‌دادند. همچنين اين نبرد موجب تضعيف نيروى شمال گرديد، به طورى كه مدت بسيار زيادى به طول انجاميد تا دوباره خود را براى جنگ با مسلمانان در اندلس آماده سازند. اما با وجود اهميت فراوان اين نبرد در بعد عملياتى و على‌رغم نتايج سرنوشت‌سازى كه در سطح درگيرى مسلحانه داشت، در بعد استراتژيك دستاوردهايى ناچيز و يا منفى داشت. زيرا كه جنگ براى بازپس‌گيرى طليطله و يا تهديد سرزمينهاى شمالى، آن طورى كه از سوى اميران پيشين اندلس، براى مثال در روزگار عبدالرحمن سوم و حاجب المنصور، انجام مى‌شد، گسترش نيافت. حاصل اين نبرد را مى‌توان در عبارت زير خلاصه كرد:

«پيروزى در عمليات و شكست در سياست استراتژيك».

شايد دليل اينكه مسلمانان، همانند گذشتگان خود از اين عمليات بهره‌بردارى استراتژيك نكردند، بروز حوادثى بود كه ابن تاشفين را ناگزير به بازگشت به مغرب كرد؛ و عامل ديگر شكست سختى بود كه در مرحله اول نبرد بر نيروهاى ابن عباد وارد آمد و او را از ادامه جنگ و بهره‌بردارى از پيروزى بازداشت.

از ديگر دستاوردهاى اين جنگ بالا رفتن روحيه مجاهدان راه خدا؛ بازگشت اعتماد به‌

[1] . در تاريخ الشعوب الاسلاميه (كارل بروكلمان، دارالعلم للملايين، ص 321) آمده است كه شمار افراد اين نبرد از سه‌هزار بربرى بيشتر نبوده است.