ب. صلاح‌الدين ايوبى‌

دولت فاطمى در سال 559 ه/ 1163 م در آستانه زوال قرار گرفت. عاضد لدين الله علوى مردى ناتوان و آلت دست وزيرانى بود كه با يكديگر رقابت مى‌كردند. در اين سال ضرغام بر شاور پيروز شد و او را از مصر بيرون راند. به دنبال آن شاور دست به دامان نورالدين زنگى شد و از او يارى طلبيد. نورالدين نيز سپاهى را به فرماندهى يكى از بزرگ‌ترين سرداران خود- اسدالدين شيركوه- به مصر فرستاد؛ و او پس از قتل ضرغام شاور را به وزارت بازگرداند.

ولى شاور نقض پيمان كرد [1] و به اسدالدين فرمان داد كه به شام بازگردد. ولى اسدالدين وعده‌هايى را كه به وى داده شده بود مطالبه كرد؛ و پس از آنكه شاور نپذيرفت، او بلبيس و شهرهاى شرقى را به تصرف درآورد. پس از آن شاور نزد آمالريك، پادشاه بيت‌المقدس، فرستاد و از او كمك خواست. آمالريك با سپاهش خود را به مصر رساند و همراه نيروهاى شاور اسدالدين را مدت سه ماه در بلبيس محاصره كردند. چون پيروز نشدند و شنيدند كه نورالدين صليبيها را شكست داده، حارم را تصرف كرده و به سوى بانياس در حركت است، اراده آنها سست گرديد و در صدد گفت و گو با شيركوه برآمدند. او نيز پذيرفت كه در مقابل خروج صليبيها، مصر را

[1] . شاور به نورالدين اين گونه تعهد كرده بود: «علاوه بر تيولهاى فرماندهان يك سوم درآمد مملكت از آن او باشد؛ وشيركوه ضمن اقامت خود در مصر به فرمان نورالدين در كارها دخل و تصرف كند» (ابن اثير، الكامل فى التاريخ، ج 9، ص 84).