وى (پادشاه) برترى داشت. باليان از پادشاه درخواست كرد تا وى را براى گفت و گو نزد ريموند بفرستد. اما اين تلاش به شكست انجاميد و ريموند به اتحاد خود با مسلمانان پايبند باقى ماند. [1]

3. نبرد حطين‌

باليان از اينكه بتواند ريموند، كنت طرابلس، را قانع كند تا از هم‌پيمانى با صلاح‌الدين صرف‌نظر كند، نوميد نبود. او پادشاه گى را براى چنين كارى راضى ساخته بود. سپس تشكيل هيئتى براى رفتن به طبريه براى مقابله با ريموند به انجام رسيد. ولى در همان حال كه هيئت در راه بودند، كنت ريموند در طبريه از فرستاده مسلمانان بانياس استقبال مى‌كرد. زيرا افضل- پسر كوچك صلاح‌الدين و فرمانده پادگان بانياس- از پدرش فرمانى دريافت داشت كه نيرويى را براى شناسايى به فلسطين بفرستد؛ و او چنين مصلحت ديد كه براى عبور نيروهايش از اراضى كنت، در الجليل، كسب اجازه كند.

نظر به اينكه ريموند با صلاح‌الدين پيمان ويژه‌اى بسته بود، نمى‌توانست چنين درخواستى را نپذيرد، ولى با مسلمانان شرط كرد كه بايد پس از طلوع آفتاب فردا از مرزها بگذرند و پيش از تاريك شدن هوا بازگردند و از رساندن زيان به شهرها و روستاهاى مسير راه خوددارى ورزند.

سپس ريموند به دو تن از نيروهايش مأموريت داد تا در تيولهاى وى بگردند و با ساكنان آنجا هشدار دهند كه در طول روز همراه گله‌هاى گوسفند و ستوران خود در درون دژها بمانند و بيم به خود راه ندهند.

[1] . ريموند از پذيرش دعوت به اتحاد باليان سر باز زد و اعلام كرد تنها در صورتى كه بيروت به او بازپس داده شود حاضر است از پادشاه گى فرمان ببرد. گى اعتقاد داشت اين بها سنگين است و پيشنهاد ريموند را رد كرد. وقتى بار ديگر خبر آمد كه صلاح‌الدين آمادۀ جنگ مى‌شود، باليان براى اتحاد ريموند با پادشاه وارد گفت و گو شد و به او گفت: «با كشته شدن بالدوين، رئيس رمله، بهترين قهرمانان خود را از دست دادى» - و منظور وى از اين سخن افتخار به برادرش بود - «اگر از مساعدت و خيرخواهى كنت ريموند هم محروم گردى، كار تو تمام است». از آنجا كه باب روز شد كه پادشاه گى با هر كس كه با وى درشت سخن بگويد موافقت مى‌كند، به باليان اجازه داد كه همراه ژوزياس، رئيس اسقفهاى صور و رئيس شهسواران و ميهمان‌نوازان، بار ديگر براى سفارت به طبريه برود؛ و رئيس ميهمان‌نوازان سرسخت‌ترين دشمن ريموند، ناگزير بايد در هر توافق صلح‌آميزى شركت مى‌جست. به اين ترتيب فرستادگان پادشاه در روز 29 نيسان - آوريل - سال 1187 م، به همراهى ده تن از شهسواران براى گفت و گو و صلح با ريموند رهسپار گشتند.