ولى كوشش آنها بى‌نتيجه ماند و به دست مسلمانان كشته شدند. مسلمانان براى افزودن رنج ايشان بوته‌ها و درختان خشكى كه روى تپه را پوشانده بود آتش زدند به طورى كه دودى خفقان‌زا لشكرگاهشان را فرا گرفت. صلاح‌الدين در پرتو تاريكى شب نيروهايش را به حركت درآورد. با برآمدن آفتاب روز شنبه 4 ژوئيه سال 1187 م ارتش پادشاه گى به محاصره كامل درآمد و معلوم شد كه فرار از اين دام ناممكن است. مسلمانان بى‌درنگ با تابيدن نخستين پرتو خورشيد حمله را آغاز كردند. فكر پيادگان صليبى همه بر گرد آب مى‌چرخيد. شمار بسيارى از آنها به سوى شيب منتهى به درياچه طبريه كه آبش در پايين مى‌درخشيد، چشم دوختند. اما به سوى تپه بازپس رانده شدند و در محاصره آتش سربازان مسلمان درآمدند.

تشنگى، گرماى فصل و حرارت آتش و دود و جنگ، بر ضد آنها دست به دست هم داده بود.

صلاح‌الدين خود به اداره ميدان نبرد پرداخت؛ و با گشتن در ميان صفوف مسلمانان خوب و بد امور را به آنان گوشزد مى‌كرد. مردم نيز گوش به فرمان او بودند و از انجام آنچه ممنوع ساخته بود خوددارى كردند. جنگ بسيار سختى درگرفت و شمار بسيارى از فرنگيان بلافاصله به قتل رسيدند و شمارى ديگر به اسارت درآمدند. زخميها بر زمين افتادند، در حالى كه لبهايشان از شدت تشنگى ورم كرده بود. اوضاع چنان وخيم بود كه پنج تن از شهسواران نزد فرماندهان اسلامى التماس مى‌كردند كه آنان را بكشند تا آسوده شوند.

شهسوارانى كه روى تپه بر جاى خود ايستاده بودند تا پاى جان جنگيدند و شجاعتى بى‌نظير از خود نشان دادند و در مقابل حمله‌هاى پياپى مسلمانان استوار ماندند. اما اندك اندك پس از هر حمله مسلمانان شمار آنها رو به كاستى مى‌نهاد؛ و نيروهايشان عقب نشستند.

بنا به خواست پادشاه و پيش از فوت وقت، ريموند با نيروهاى خويش صفوف مسلمانان را مورد حمله قرار داد و به نيروهاى تحت فرماندهى تقى‌الدين عمر- برادرزاده صلاح‌الدين- حمله كرد. تقى الدين براى او در ميان صفوف راه گشود و به محض نفوذ ريموند، آن شكاف‌