فرياد زدم: شكستشان داديم. پدرم رو به من كرد و گفت: ساكت باش. تا آن چادر فرو نريخته آنها را شكست نداده‌ايم. هنوز اين سخن را به پايان نرسانده بود كه چادر فرو ريخت. پس سلطان فرود آمد و سجده شكر به جا آورد و از شدت شادى اشك در چشمانش جارى شد.

دليل سقوط چادر اين بود كه فرنگيان پس از آن حملات پياپى به شدت تشنه شدند و در برخى حملات دنبال راه چاره بودند، اما همه راهها بسته بود. اين بود كه از چارپايانشان فرود آمدند و بر زمين نشستند و مسلمانان خود را به آنها رساندند و چادر پادشاه را فرو افكندند.

همه كسانى را كه در آنجا بودند، از جمله پادشاه گى، برادرش ستبل آمالريك، رينالد شاتيون و برادرزنش، همفرى رئيس تبنين، و شمارى بسيار از ديگر نجيب‌زادگان خردسال مملكت را به اسارت درآوردند. وضع اينان در هنگام اسارت بسيار بد بود. همه بر زمين افتاده بودند و رنج و فشار فراوانى تحمل مى‌كردند و ديگر ياراى جنگيدن نداشتند. به طورى كه حتى توان تحويل دادن سلاح خود به علامت تسليم را نداشتند. مسلمانان نيز فرماندهانشان را به چادرى كه براى سلطان در ميدان نبرد برپا كرده بودند بردند».

ادامه داستان مشهور است. صلاح‌الدين سران اسيران را در چادرش به حضور پذيرفت و با مشاهده تشنگى پادشاه گى به او از برف هومون دوشاب نوشانيد. پادشاه لختى از آن نوشيد و بقيه‌اش را به پرنس ارناط- رينالد شاتيون- تعارف كرد. سلطان به مترجم گفت: به پادشاه بگو كه اين تو هستى كه او را سيراب مى‌كنى وگرنه من به او آب نمى‌دهم. اين يكى از خوهاى پسنديده عرب بود كه هرگاه به اسيرى غذا و آب مى‌دادند در امان بود. قصد سلطان نيز عمل به اين خوى پسنديده بود. صلاح‌الدين قتل و غارتهاى خلاف دين رينالد را بر وى نبخشيد و رو به او كرد و جنايتها، خيانتها و نيرنگهاى او و عدم پايبندى وى به مبانى دين را يكايك برشمرد. آنگاه شمشير كشيد و گردنش را زد و فرمان داد او را از چادر بيرون انداختند. گى بر خود لرزيد، اما صلاح‌الدين او را مطمئن ساخت و گفت: «هيچ پادشاهى به قتل پادشاه ديگر دست نمى‌يازد». [1]

[1] . براى آشنايى با جزئيات اين نبرد و سرانجام كار رينالد شاتيون ر. ك: عمادالدين اصفهانى، كتاب الروضتين؛ ابوشامه، ج 2، ص 75-80؛ روايت ابن اشداد در النوادر السلطانيه والمحاسن اليوسفيه، نشر جمال‌الدين الشيال، قاهره، 1964، ص 74-79؛ ابن اثير، الكامل فى التاريخ، دارالكتاب اللبنانى، ج 9، ص 175-179.