انقلاب اسلامى با هدف توزيع مناصب سياسى و اجتماعى بر اساس عنصر شايستگى، مقام‌هاى اجرايى متعددى را در اختيار زنان قرار داد. موارد فراوانى از انتصاب زنان در مقام‌هاى اجرايى وجود دارد؛ از جمله:

- شهلا حبيبى از سوى آقاى هاشمى رفسنجانى، رييس جمهورى وقت به سمت سرپرست دفتر امور زنان و مشاور رييس جمهورى در امور زنان (دى 1370)؛

- شمارى از زنان متخصص در مقام‌هاى مديركلى وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكى (شهريور 1371)؛

- بتول احمدى و طاهره موسى‌سرشت به ترتيب به سمت مشاور وزيران بهداشت، درمان و آموزش پزشكى و وزارت كشور (آبان 1372).

- اشرف‌السادات صانعى به عنوان معاون پژوهشى وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكى (مهر 1374)؛

- مريم نجفى‌زاده به عنوان يكى از معاونين وزارت دادگسترى (آبان 1374)؛

- معصومه ابتكار به سمت معاون رييس جمهورى و رييس سازمان حفاظت از محيط زيست (شهريور 1376)؛

- زهرا شجاعى به عنوان مشاور رييس جمهور و رييس مركز امور مشاركت زنان (مهر 1376). [1]

البته هيچ‌يك از اين مقام‌ها و حتى مقام‌هاى بالاتر، در قاموس ارزش‌هاى اسلامى بالاتر از مقام مادرى نيست و نظام اسلامى ايران نمى‌تواند و نمى‌خواهد كه كفه مسئوليت‌هاى اجرايى زنان را به زيان نقش‌هاى ذاتى آنان سنگين نمايد.

[1] ابراهِیم امِیرِی، «روزشمار تحولات و روِیدادهاِی زنان در 25 سال گذشته،» وِیژه‌نامه پِیام زن، دفتر چهارم (فروردِین 1384) ص 355 ـ 338.