تأمين سياسى و اجتماعى‌

«تامين اجتماعى» عبارت است از برخوردارى از امنيت در اجتماع و عدم دل‌نگرانى از آسيب‌ها و تهديداتى كه به گونه‌اى رفاه اجتماعى و امنيت سياسى را به هم مى‌ريزد. در دوره قاجار، تأمين سياسى- اجتماعى در حد نازلى بود. دليل اثبات اين ادعا، وقوع نهضت‌هاى مردمى براى دستيابى به حقوق سياسى و اجتماعى است. پس از مشروطه نه از رفاه اجتماعى خبرى بود و نه از امنيت سياسى. در دوره رضاخان، اگرچه در رفاه اجتماعى، كمى بهتر از گذشته شد، ولى امنيت اجتماعى بانوان با اجراى قانون اجبارى كشف حجاب، به كلى از بين رفت. در دوره محمّدرضا، كشف حجاب اجبارى نبود؛ ولى روح آن يعنى عدم توجه به اعتقاد بيش‌تر زنان به حجاب، برهمه سياست‌هاى رژيم حاكم بود و البته در اواخر دهه 1340 و در برخى از دانشگاه‌ها، كشف حجاب اجبارى شد و واكنش هايى را در پى‌داشت. [1] در اين دوره، به ظاهر رفاه اجتماعى بهبود نسبى يافت؛ ولى رفاه اجتماعى بدون امنيت سياسى نمى‌توانست تأمين سياسى- اجتماعى مقبولى براى زنان به ارمغان آورد، كما اينكه همان رفاه اندك، بيش‌تر متوجه زنان شهرهاى بزرگ بود.

پس از انقلاب اسلامى، تلاشهاى فراوانى براى تأمين بيش‌تر رفاه اجتماعى و امنيت سياسى زنان صورت گرفت كه بخشى از آن در عرصه قانون‌گذارى و بخش مهم‌تر آن در عرصه تغيير نگرش به زن از يك ابزار به يك موجود الهى رقم خورده است. اين تلاش‌ها، وضعيت سياسى- اجتماعى زنان را حتى در بخش‌هاى ديگر تحت تأثير قرار داد؛ مثلًا در سال 1355، تنها 50/ 15 درصد زنان در مشاغل تخصصى كار مى‌كردند كه اين ميزان در سال 1382 به‌

[1] طغرانگار، همان.