آنان به حيله‌اى دست زدند و گوش چند نفر از مردان معترض را جلوى زنان بريدند. در پى آن، زنان متفرق شدند؛ ولى آنچه به آرام شدن نهايى شورش نان كمك كرد، آن بود كه به دستور شاه، بزرگان شهر در خانه نصرت‌الدوله جلسه‌اى ترتيب دادند و ميرزا موسى، وزير دارالخلافه ناصرى را كه گفته مى‌شد با نانواها سروسرى دارد، از كار بركنار كردند و امور نانوايان را به ملك‌التجار واگذار نمودند. علما موضوع را پايان يافته تلقى كرده و از زنان و مردان خواستند به غائله خاتمه دهند. [1]

همزمان با تهران، كمبود نان در تبريز هم آشوب آفريد. در اين شورش، حدود سه هزار زن چوب به دست به رهبرى زينب باجى عليه ناتوانى دولت در تأمين نان شهروندان دست به اعتراض زدند. در آن روز و روزهاى بعد، 8 زن جان خود را در تيراندازى دولتى‌ها از دست دادند و تعدادى هم زخمى شدند. زينب باجى تنها به سازمان دادن زنان در تظاهرات عليه دولت بسنده نكرد، بلكه با شناسايى و حمله به انبارهاى گندم احتكار شده، گندمها را ميان مردم تقسيم كرد. يكى از اين انبارها، انبار والى آذربايجان بود. در جريان حمله گروه زينب به اين انبار، 30 نفر كشته و 60 نفر مجروح از طرفين به جاى ماند. سرانجام والى با پناه بردن به خانه وليعهد، تسليم شد و از مبارزه با گروه زينب دست برداشت و انبار گندمش به دست زينب پاشا افتاد. [2]

نتيجه اينكه همه فعاليت سياسى- اجتماعى زنان دوره ناصرى به آنچه برشمرديم، خلاصه نمى‌شود، بلكه تاريخ، فعاليت‌هاى ديگرى را از آنان ثبت كرده است. از جمله: افزايش رنگ و بوى سياسى مجالس روضه‌خوانى (مانند

[1] کلنل کاسا کوفسکِی، خاطرات کلنل کاسا کوفسکِی، ترجمه عباس‌قلِی جلِی (تهران: سِیمرغ، 1353) ص 240.

[2] همان.