چماق‌هايى كه زير چادر پنهان مى‌ساختند، كوشيدند مانع از هر گونه اغتشاشى هنگام سخنرانى شوند. [1]

تأسيس بانك ملى‌

در اواخر سلطنت مظفرالدين شاه و پس از امضاء فرمان مشروطيت توسط شاه، دولت مشيرالدوله تصميم گرفت براى تأمين برخى مخارج دولتى و كشورى، از دولت روس و انگليس وامى با سود هفت درصد دريافت كند.

اين تصميم با مخالفت مجلس و مردم رو به رو شد. در نتيجه، دولت از اجراى تصميم خود دست برداشت و مجلس براى اينكه پول كافى براى دولت فراهم كند، تأسيس بانك ملى را به تصويب رساند. زنان در فراهم آوردن پول و تأسيس بانك ملى فداكارانه شركت جستند. به عنوان مثال:

روزى در پاى منبر سيد جمال الدين واعظ، زنى برخاست و گفت: دولت ايران چرا مى‌خواهد از دولت‌هاى خارجى پول قرض كند؟ مگر ما مرده‌ايم! من يك زن رخت‌شوى هستم و به سهم خود يك تومان مى‌دهم. ديگر زنها نيز حاضرند. [2] هم‌زمان با آن، زنان ديگر، گوش‌واره‌ها و النگوها و گردن‌بندهاى خود را فروختند، و آن را براى تأسيس بانك دادند. اين مسئله مختص تهران نبود، بلكه زنان شهرهاى ديگر هم در آن مشاركت كردند. از جمله زنى از قزوين براى سعدالدوله (رييس مجلس) نوشت: مقدار نا قابل از زيورآلات خودم را كه براى ايام سخت ذخيره كرده بودم ... به جهت بانك ملى فرستادم ...

اشياء مرسوله را اعضاء محترم بانك ملى به امانت و شرافت خودشان فروخته‌

[1] عبدالحسِین ناهِید، زنان اِیران در جنبش مشروطه (تبرِیز: احِیا، 1360) ص 55.

[2] مهدِی ملک‌زاده، تارِیخ انقلاب مشروطِیت اِیران، ج 1 (تهران: انتشارات علمِی، 1371) ص 403.