مسلح را در اطراف صحن مطهر مستقر كرد و به آنها دستور داد تا تفنگ‌هاى خود را به سمت متحصنين نشانه گيرند. در اين شرايط، زنان به بالا بام‌هاى صحن مطهر رفتند و آماده شدند تا اگر سربازان شليك كردند و به مرقد مقدس بى‌احترامى نمودند، تفنگ‌چيان را سنگ‌باران كنند. [1]

3. اتحاديه غيبى نسوان، نامه‌اى به روزنامه نداى وطن فرستاد و از نمايندگان مجلس خواست، به سرعت متمم قانون اساسى را تدوين و تصويب كنند و به بى‌سر و سامانى كشور خاتمه دهند و اگر از عهده اين كار بر نمى‌آيند، استعفاء كنند و كار مملكت را به زنان بسپارند. همچنين اين نامه طولانى به نكات ديگرى اشاره داشت؛ مانند: «بدون قانون، امكان ندارد احدى از شما اطاعت كند. چرا قانون را به دست ما نمى‌دهيد كه هر كس در هر كجا كه هست، تكليف خود را بداند؟» [2]

4. زنان تبريز براى تدوين و تصويب متمم قانون اساسى، سخت در تلاش بودند. در نامه انجمن غيبى تبريز به نمايندگان آذربايجان آمده است: «تمامى اهل شهر در هيجان‌اند، حتى طايفه نسوان با بچه‌هاى شيرخواره در مساجد جمع‌اند.» زنان شيراز نامه نوشتند كه اعيان و اشراف مانع تدوين و تصويب قانون اساسى‌اند، پس عليه آنان انقلاب كنيد. تعدادى از زنان ماكو به علت اعتراض به عدم تدوين متمم قانون اساسى، به دست اقبال‌السلطنه كشته شدند كه اين امر، اعتراض زنان تهران و اصفهان را در پى داشت. [3]

نتيجه اينكه در همه فعاليت‌ها و تلاش‌هاى زنان مشروطه، بوى دين و وطن به مشام مى‌رسد. هيچ‌گاه آنان چيزى براى خود نخواستند؛ بلكه همواره حفظ

[1] دولت آبادِی، همان، ص 26.

[2] آفارِی، همان.

[3] مهدِی ملک‌زاده، تارِیخ انقلاب مشروطِیت اِیران، ج 2 (تهران: علمِی، 1371) ص 26.