روزهاى بعد هم ادامه يافت و در روز سوم آن، دختر حاجى كلانتر نامى كه از زنان با نفوذ چاله ميدان تهران بود، چادر نماز خود را به كمر بست و چوبى به دست گرفت، جلو افتاد و چندين هزار زن به دنبال او به طرف مجلس روانه شدند و چون روزهاى قبل، به مجلس كه در قضيه كمى نان حامى دولت و سردار سپه بود، اعتراض كردند. سردار سپه براى خواباندن غائله، راهى مجلس شد و هنگام عبور از وسط جمعيت جلوى مجلس، مورد اعتراض مردان و زنان قرار گرفت. حتى برخى زنان شعار مى‌دادند، ما شاه را مى‌خواهيم، سردار سپه را نمى‌خواهيم. سردار سپه به خشم آمد و دستور شليك داد. مردم، كشته‌ها را برداشته، به طرف مسجد جمعه و منزل برخى علما رفتند. مجلس كه تحت نفوذ سردار سپه قرار داشت، به وى دستور داد، هر كس را كه محرك غائله است، دستگير كند. در پى آن، رضاخان در تهران حكومت نظامى بر پا ساخت و به دستگيرى مخالفان پرداخت. او حتى شمارى را در تبريز و مشهد دستگير و روانه زندان كرد تا نقشه خود براى رسيدن به سلطنت را با مخالفان كم‌ترى به اجرا در آورد. [1]

پس از دستگيرى افراد، زنان صحنه مبارزه را ترك نكردند، بلكه به نزد شخصيت‌هاى وجيه‌الملّه رفتند و از آنان خواستند كه از سردار سپه و سرهنگ محمد خان درگاهى (رييس حكومت نظامى تهران) بخواهند كه افراد دستگير شده كه بى‌گناه‌اند و در بلواى نان شركت نداشتند را آزاد نمايند. گاه اين شخصيت‌ها به توصيه زنان عمل مى‌كردند و گاه نيز، سردار سپه و سرهنگ درگاهى افراد بازداشت شده را آزاد مى‌كردند، اما به تدريج شخصيت‌هاى وجيه‌الملّه دريافتند كه عامل اصلى بلواى نان، سردار سپه است و لذا به‌

[1] حسِین مکِی، تارِیخ بِیست‌ساله، ج 3 (تهران: امِیرکبِیر، 1357) 384 ـ 370.