1. نورالهدى منگنه به دليل تلاش براى اشاعه فرهنگ بى‌حجابى و بى‌عفتى، مورد تنفر عموم قرار گرفت و به ويژه زنان به او ناسزا مى‌گفتند و گاه به سويش سنگ مى‌انداختند. خود او در اين باره نوشته است: «مخالفين آزادى در كوچه و خيابان به ما سنگ پرتاب مى‌كردند.» و زمانى كه در خانه وى نمايش‌نامه‌هايى با مضمون ضد حجاب اجرا شد زنان مسلمان به سوى كسانى كه از خانه خارج مى‌شدند، آب دهان مى‌انداختند؛ اما چون منگنه از كارهاى خود دست بر نداشت، جمعى از مردان و زنان به خانه‌اش هجوم بردند، آن را به آتش كشيدند و او ناچار شد مدتى مخفيانه زندگى كند. [1]

2. محترم اسكندرى و گروه، سازمان و جمعيتى كه دبيركلى آن را بر عهده داشت، گرچه براى تغيير لباس زنان ايرانى تلاش گسترده‌اى انجام داد، ولى فعاليت‌هاى او تنها به اقشار بالاى جامعه محدود ماند و هيچ گاه به جامعه راه نيافت. زنان مؤمن دريافتند كه جمعيت نسوان وطن خواه، در پى آن است كه چادر از سر زنان بردارد و بى‌عفت‌شان سازد. از اين رو، اعضاى جمعيت را فاسد الاخلاق مى‌دانستند و مخالفت خويش را با طرح آنان به گونه‌هاى مختلف ابراز مى‌داشتند. گاه كودكان به تأثير از خواهران و مادران خود، به روى اسكندرى و اعضاى جمعيت، خاك مى‌ريختند و سنگ به آنها مى‌زدند. [2]

3. صديقه دولت‌آبادى، زنى است كه حتى قبل از كودتاى 1299، بدون روسرى و چادر به خيابان مى‌آمد؛ ولى سرانجام و در پى گسترش اعتراض عمومى زنان، ناچار شد ايران را به قصد فرانسه ترك كند. با به قدرت رسيدن رضا خان او به ايران باز گشت و نخستين زنى بود كه لباس اروپايى بر تن كرد

[1] پرِی شِیخ‌الاسلامِی، زن در اِیران و جهان (تهران: اقبال، 1350) ص 156.

[2] پرِی شِیخ‌الاسلامِی، زنان روزنامه نگار و اندِیشمند اِیران (تهران: بِی‌نا، 1356) ص 147.