و بدون حجاب اسلامى در انظار عمومى ظاهر شد؛ اما اين‌بار با حمايت دولت رضاخانى، مقاصد خود را پيش برد. او در وصيت نامه‌اش آورده است: «در مراسم تشيع جنازه‌ام حتى يك زن با حجاب شركت نكند.» اين نشان مى‌دهد شايد يكى از دلايل چنين وصيتى آن باشد كه زنان مسلمان مانع بزرگى بر سر راه فعاليت‌هاى ضد دينى او بوده‌اند. [1]

مخالفت با كشف حجاب‌

در سال 1313 دستور رفع حجاب از زنان صادر شد. يك سال بعد، با حضور بدون حجاب ملكه و دو دخترش در دانش‌سراى تربيت معلم تهران، كشف حجاب رسميت يافت. پس از آن، كسبه حق نداشتند به زنان با حجاب جنس بفروشند، رانندگان مجاز نبودند آنان را سوار وسائط نقليه خود كنند، همچنين زنان محجبه حق عبور و مرور در معابر عمومى را نداشتند و در صورتى كه زنان با حجاب از منزل خارج مى‌شدند، مأموران دولتى حق داشتند آنها را دستگير يا مجازات و يا مجبور به پرداخت جريمه نمايند. اين اقدام رژيم، واكنش وسيعى در جامعه ايران پديد آورد كه نقش زنان در آن قابل توجه است. [2]

1. آيت‌الله حاج حسين قمى به نمايندگى علما عازم تهران شد تا نزد شاه برود و به كشف حجاب اعتراض كند؛ اما قبل از ورود به تهران، او را دستگير كردند. دستگيرى وى باعث شعله‌ور شدن خشم مردمى شد كه در مسجد گوهرشاد و به قصد مخالفت با قانون كشف حجاب، جمع شده بودند. مأموران‌

[1] خسروپناه، همان، ص 133.

[2] علِی دوانِی، نهضت روحانِیون اِیران، ج 2 (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامِی، 1377) ص 160.