عرضه كرد. در اين نگرش، زن مظهر تحقق آمال بشر است و از دامن او، مرد به معراج مى‌رود. از اين رو، زن، انسان‌ساز است و اگر زنان انسان‌ساز از جامعه گرفته شوند، جامعه با شكست و انحطاط مواجه مى‌شود. سعادت و شقاوت كشورها، بسته به زن است. به علاوه، خانه و خانواده، مدرسه‌اند و دامن مادر بزرگ‌ترين مدرسه‌اى است كه انسان در آن تربيت مى‌شود. بنابراين امام خمينى (ره) بر حضور سياسى- اجتماعى زنان در صحنه جامعه پاى مى‌فشرد. [1]

نگرش الهى امام خمينى (ره)، باعث شد تا قشر جديدى از زنان در عرصه سياست و اجتماع شكل گيرد و به تدريج مرز خود را با ديگر زنان جدا سازد.

اين دسته از زنان، نه تابع الگوى زن مدرن غرب‌گرا بود و نه پيرو الگوى زن سنتى خانه‌نشين و بى‌تفاوت به امور اجتماعى- سياسى. قشرى جديد بود كه با جذب نقاط قوت هر يك از اين دو گروه تلاش مى‌كرد از نقاط منفى آنها بپرهيزد. مشخصه اصلى اين گروه آن بود كه در همان حال كه غرب‌گرايى را برنمى‌تافت، با وفادارى به ارزشهاى مذهبى و الگوبردارى از حضرت فاطمه (ع) و حضرت زينب (ع)، خود را از اجتماع كنار نمى‌كشيد. اين زنان، سياسى بودند و با استعمارى قلمداد كردن فرآيند نوگرايى شاه، احساسات ضد غربى خود را هم ابراز مى‌داشتند. [2]

بر آيند نگرش جديد امام به بانوان، زنانى را با نگرش‌هاى تازه به ميدان آورد كه بيش از هر چيز، وظيفه الهى خود را پيروى از رهنمودهاى امام و مرجع تقليدشان مى‌ديدند. بنابراين، به شكل‌هاى مختلف، چون پخش اخبار،

[1] امام خمِینِی (ره)، استفتاآت، ج 3 (قم: دفتر انتشارات اسلامِی، 1383) ص 326. محمد باقرِیان، «مدِیرِیت و توسعه زنان در اِیران،» فصل‌نامه رِیحانه، شماره 7 (تابستان 1383) ص 23.

[2] مرتضِی مطهرِی، پِیرامون انقلاب اسلامِی (تهران: صدرا، 1365) ص 61 ـ 44.