توزيع اطلاعيه‌ها، كمك به مجروحان، پناه دادن به فعالان سياسى، شركت در راه‌پيمايى‌ها، شركت در جلسات سياسى، بر پا كردن جلسات سخنرانى و ... به مدد نهضت اسلامى امام خمينى (ره) آمدند و در اين راه، چنان كوشيدند كه امام، سهم آنان را بيش‌تر از مردان دانست و از اين جهت، بر آنان درود و سلام فرستاد و پيروزى نهضت را مرهون شجاعت آنان شمرد. [1]

مخالفت‌هاى اوليه‌

حضور سياسى- اجتماعى زنان در سال‌هاى قبل از دهه چهل، بيش‌تر بر اساس ضرورت‌ها صورت مى‌گرفت و از اين رو، هميشگى و همه‌گير نبود؛ ولى رويكرد انقلابى امام خمينى (ره)، حضور دائم زنان را در همه عرصه‌ها مى‌طلبيد. نمونه‌هاى زير نشان مى‌دهند كه اين حضور مى‌رفت تا بيش از گذشته، رنگ و بوى اسلامى نيز بگيرد:

الف. در سالگرد شهادت حضرت امام جعفر صادق (ع) در مدرسه فيضيه قم (2 فروردين 1342)، كماندوهاى رژيم به اين مدرسه حمله كردند و به ضرب و جرح طلاب پرداختند كه به كشته و زخمى شدن شمارى از طلبه‌ها و روحانيون منجر گرديد. در اين حادثه حضور زنان را مى‌بينيم. مثلًا:

زمانى كه در مدرسه فيضيه باز شد، زنان و پير زنان قم به داخل فيضيه آمدند و براى طلاب شهيد و مجروح، عزادارى كردند و شيون و ناله سر دادند ... زن‌ها با گريه مى‌گفتند، اين طلبه‌ها از ديار خود براى كسب علم و دين به قم پناه آورده بودند، و حالا آنها را كشتند و كسى از جنازه‌هاى آنها خبر ندارد. [2]

[1] امام خمِینِی (ره)، در جستجوِی راه از کلام امام، همان، ص 99 و 80، 77.

[2] صادق خلخالِی، خاطرات آِیت الله خلخالِی (تهران: نشر ساِیه، 1379) ص 79 ـ 78.