از اين رو، دفاع مقدس، نمونه‌هاى بى شمار و در عين حال، كم نظيرى از پشتيبانى‌هاى معنوى زنان ايرانى را ثبت كرده است. در گيلان غرب، فرمانده يك گردان رزمى با ديدن رشادت‌هاى يك زن روستايى، از عقب‌نشينى منصرف مى‌شود و نيروهاى خود را على‌رغم فرمان بنى صدر، به شهر باز مى‌گرداند. فهيمه بابائيان پس از شهادت همسر اولش، چنان بر همسر دوم خود تأثير روحى مى‌گذارد كه او نيز به جبهه مى‌رود. يك مادر تهرانى، وقتى تزلزلى در فرزند رزمنده‌اش مى‌بيند، به سومار مى‌رود و به فرزندش مى‌گويد: اگر از جبهه برگردى، شيرم را حلالت نمى‌كنم. رزمنده‌اى مى‌گفت:

خواهرم به من آموخت كه چگونه مى‌توانم به تنهايى يك لشكر باشم. مادرِ همسرم به من خبر داد: اگر تو به جبهه بروى، من بچه‌هايت را نگه مى‌دارم و افتخار كن كه در اين زمان به سربازى مى‌روى. مادرى خطاب به فرزندش مى‌نويسد: على جان مى‌دانى چقدر دوستت دارم، اما صلاح مى‌دانم پس از مراسم چهلم برادرت، به جبهه برگردى. خانمى وضع جانبازى مرا ديد و پذيرفت به همسرى من در آيد و سختى‌هاى زندگى با يك جانباز را به جان و دل خريد. تشويق‌ها و طرز تفكر همسرم باعث شد، فشارهايى را كه به واسطه نبودن دست و پا، بر من وارد مى‌شود به خوبى تحمل كنم. [1]

بخشى از حمايت‌هاى عاطفى و معنوى بانوان از طريق شعر ابراز شده و اين اشعار، بر حضور بيش‌تر رزمندگان در جبهه‌ها تأثير گذاشت:

سپيده كاشانى:

كجا مى‌توانى ز قلبم ربايى تو عشق من و ميهن من‌

[1] قاسمِی، همان، ص 18 ـ 15. طاهره قاسمِی، مستوران رواِیت فتح (تهران: کنگره نقش زن در دفاع و امنِیت، 1376) ص 9.