صدايى بلند و رسا داشت، دستور داد فرياد بزند و مسلمانان را به جنگ فراخواند و از وجود حضرتش در صف مقدم خبر دهد؛ بويژه فرمود كه بيعت رضوان را به آنان گوشزد كند. [1]

با روشن شدن هوا مسلمانان به خود آمده، دسته دسته به سوى رسول خدا (ص) بازمى‌گشتند. از اين پس صحنه پيكار به نفع مسلمانان عوض شد. مهاجمان از كمينگاهها بيرون آمده بودند. سپاهيان اسلام وارد جنگ شدند و دشمن را زير تيرباران شديد گرفته تا فرار دشمن به پيكار ادامه دادند. [2]

محاصره طائف‌

پيامبر خدا (ص) به منظور تعقيب شكست خوردگان جنگ حنين، شهر طائف را محاصره كرد. طائف قلعه‌اى آباد و پرنعمت بود و دژى استوار و درهايى محكم داشت، آذوقه و امكانات زندگى در آن فراوان بود، بطورى كه ساكنانش مى‌توانستند محاصره‌اى دراز مدت را تحمل كنند. گشودن دژى چنين استوار جز با تجهيزات سنگين نظامى امكان نداشت. اين در حالى بود كه مسلمانان بدون نقشه و آمادگى قبلى به اين جنگ آمده بودند. [3]

پيش از محاصره طائف سپاهيان اسلام در جنگ با يهوديان تجربه‌هايى در زمينه گشودن قلعه، كسب كرده بودند، اما نبرد طائف با نبردهاى پيشين تفاوت داشت. يهوديان بويژه ساكنان خيبر با آنكه دژهايى استوار داشتند، هنگام جنگ از حصارها بيرون آمده به جنگ مى‌پرداختند، اما مردم طائف كه به استوارى دژشان مطمئن بودند و آب و آذوقه كافى نيز داشتند، چنين‌نكردند. آنان درون دژها ماندند و با تيراندازيهاى پياپى، مسلمانان را از اطراف دژ دور مى‌كردند. [4] تنها راه گشودن قلعه استفاده از منجنيق و دبابه بود.

مسلمانان با دبّابه‌هايى كه در اختيار داشتند، به دژ نزديك شدند، ليكن طائفيان با ريختن آهن‌پاره‌هاى گداخته بر سقفهاى چرمين دبابه آنها را به آتش مى‌كشيدند. [5]

رسول خدا (ص) كه چنين ديد دريافت كه ادامه محاصره جز اتلاف وقت و فشار بر

[1] مغازِی، ج 2، ص 897 ـ 898؛ اعلام الورِی، ص 121 ـ 122.

[2] مغازِی، ج 2، ص 899.

[3] براِی آگاهِی بِیشتر درباره طائف ر.ک. معجم البلدان، واژه طائف؛ مغازِی، ج 2، ص 923 ـ 924.

[4] السِیرة النبوِیه، ج 4، ص 125.

[5] همان، ص 126؛ اعلام الورِی، ص 123؛ مغازِی، ج 2، ص 927 ـ 928.