ندادند، و نمونه‌هاى فراوان ديگر.

مجاهدان اسلام نيز در مقابل، پيامبر (ص) را دوست مى‌داشتند و در هنگام خطر، جان خود را سپر ايشان مى‌ساختند. در جنگ احد سپاهيان دشمن حلقه محاصره را بسيار تنگ كردند و از هر سوى به جانب حضرتش تيرمى‌افكندند. در اين ميان تعدادى از مسلمانان به دفاع از آن حضرت برخاسته، تا دفع خطر از ايشان جانانه نبرد كردند. در پايان همين نبرد، يكى از زنان مسلمان كه چند تن از عزيزانش به شهادت رسيده بودند، وقتى خبر سلامتى رسول خدا (ص) را شنيد، بسيار شادمان شد.

بهترين نمونه دوستى متقابل پيامبر (ص) و يارانش در رفتار ابوذر با ايشان ديده مى‌شود. ابوذر در جنگ تبوك از سپاه عقب ماند. پس از سه روز خسته و تشنه به مسلمانان پيوست. پيامبر خدا (ص) كه از ديدارش شادمان بود، دستور داد سيرابش كنند، اما با كمال تعجب ديد كه ابوذر مشكى آب به همراه دارد. فرمود: آب دارى و تشنه‌اى؟

گفت: آرى پدر و مادرم فدايت. به صخره‌اى رسيدم كه روى آن آبى گوارا و خنك يافتم. با خود گفتم: اين را نمى‌نوشم تا حبيب من رسول خدا (ص) از آن بنوشد. [1]

دورانديشى‌

پيامبر خدا (ص) بسيار دورانديش بود و مسائل نظامى را با ديدگاه سياسى، ارزيابى و تحليل مى‌كرد. ابتدا همه احتمالها را مورد بررسى قرار مى‌داد و سپس تصميم مى‌گرفت.

در جريان حديبيه با وجود آنكه بيشتر مسلمانان با قرار صلح مخالف بودند، حضرتش كه آينده كار را روشن و موفقيت‌آميز ارزيابى مى‌كرد، آن را پذيرفت. تاريخ اسلام، درستى نظر ايشان را تأييد كرد و معلوم شد كه تصميم حضرتش پس از سنجيدن همه جنبه‌ها گرفته شده است. آن حضرت در فتح مكه چنان عمل كرد كه هيچ گونه درگيرى شديد و خشونت‌آميز و گسترده‌اى پيش نيايد و چنين هم شد.

رسول خدا (ص) هنگام اعزام سپاه، در طول راه و در اردوگاهها چنان با هوشيارى و

[1] بحار الانوار، ج 21، ص 216.