يكديگر به مشورت پرداختند و به اين نتيجه رسيدند كه ممكن است انجام عمره يك بهانه باشد و پيامبر (ص) بخواهد بدين وسيله وارد شهر شود. از اين رو، تعداد دويست سوار را به فرماندهى خالدبن وليد مأمور كردند كه راه را بر مسلمانان سد كند. وقتى خالد به مسلمانان رسيد، رسول خدا (ص) نيز گروهى سوار را مأمور كرد در مقابلش صف بكشند. انجام فريضه نماز براى خالد فرصتى بود كه به مسلمانان حمله كند، اما پيامبر (ص)، اين مطلب را به فراست دريافت و نماز را به صورت نماز خوف به جاى آورد و امكان هر گونه عملى را از خالد سلب كرد. [1]

از سوى ديگر قريش جاسوسان خود را فرستادند تا راههاى مختلف و همچنين حركتهاى سپاه اسلام را زير نظر بگيرند، ليكن چنان كه گفتيم مسلمانان با استفاده از يك راه باريك خود را به حديبيه رساندند. [2]

گفتگوى طرفين‌

با آنكه قريش در سرزمين خود بود و نيرو و تجهيزات فراوان نيز در اختيار داشت، بشدت از مسلمانان در هراس بود. از اين رو، تعدادى را مأمور كردند تا از قصد پيامبر (ص) آگاه شوند. اين گفتگوها در سايه حسن تدبير پيامبر (ص) دو نتيجه سودمند به بار آورد:

1- اختلاف ميان قريش: وقتى يكى از گروههاى مذاكره كننده به سرپرستى فردى به نام «حُلَيْس بْنِ عَلْقَمَه» به اردوى مسلمانان نزديك شد. رسول خدا (ص) گفت: اين مرد از قبيله‌اى است خداپرست. شترهاى قربانى را به او نشان بدهيد و مسلمانان چنين كردند.

اين كار حليس را متأثر ساخت و در بازگشت قريش را نكوهش كرد كه چرا از ورود پيامبر (ص) جلوگيرى مى‌كنند. آنان وى را تكذيب كردند و او پاسخ داد: من با شما چنين پيمانى نبسته‌ام كه زائران را از حرم خدا بازداريد. يا اجازه بدهيد محمد (ص) و يارانش خانه خدا را زيارت كنند، يا اينكه من همراه نيروهاى زير فرمانم از شما جدا خواهم شد.

[1] مغازِی، مترجم، ج 2، ص 439 ـ 441.

[2] همان، ص 442.