فرماندهى كل سپاه با رسول خدا (ص) بود و هر قبيله‌اى نيز فرماندهى داشت. براى شناسايى قبيله‌ها از يكديگر، هر كدام پرچمى مخصوص با خود حمل مى‌كرد.

سازماندهى سپاه اسلام بر اساس معيارهاى آن دوره و به شيوه قبيله‌اى بود و اين خوبى را داشت كه افراد با روحيه يكديگر آشنا بودند و تفاهم و همدلى بيشترى داشتند؛ در نتيجه بهتر با هم كار مى‌كردند، چنان كه در سازماندهيهاى نوين نيز رهبران نظامى همواره در نظر دارند كه افراد دسته‌هاى نظامى با يكديگر آشنا باشند و رابطه آنها بر اساس دوستى استوار باشد. [1] سپاه اسلام اين ويژگى را بطور كامل دارا بود و همه با اعتقاد كامل به هدف و يكدل، راه مكه را در پيش گرفته بودند.

هـ- نمايش قدرت در نزديك مكه‌

وقتى سپاه اسلام در نزديك مكه اردو زد، نوبت به انجام كارهايى رسيد كه دشمن را بترساند تا انديشه مقاومت به ذهنش خطور نكند. مكيان كه تا آن وقت از آمدن سپاه اسلام بى‌خبر بودند، هيچ گونه آمادگى دفاعى نداشتند. شهر مكه نيز حصار و بارويى نداشت و به آسانى قابل نفوذ بود. نكته جالب اينكه در جنگ احزاب رسول خدا (ص) اخبار لشكركشى قريش را چنان سريع دريافت كرد كه موفق شد پيش از رسيدن دشمن خندقى دراز و پرپهنا برگرد شهر حفر كند، اما مكيان در اين جنگ تا زمان رسيدن سپاه ده هزار نفرى اسلام در نزديكيهاى مكه از وجود آن كاملا بى‌اطلاع بودند و اين نبود مگر در سايه هوشيارى پيامبر (ص).

به هر حال، رسول خدا (ص) براى مرعوب ساختن دشمن از تاكتيك بزرگ نمايى سپاه اسلام استفاده نمود و آن را به دو روش اجرا كرد: افروختن آتش در شب و نشان دادن عظمت لشكر اسلام به رئيس مكه. آن حضرت براى نشان دادن فراوانى تعداد سپاهيان اسلام به مكيان، دستور داد كه شبانه تمام افراد سپاه در اردوگاه آتش بيفروزند.

با اين فرمان حدود ده هزار آتش افروخته شد كه از راه دور قابل مشاهده بود. ابوسفيان در اطراف مكه بود و از ديدن آتش شگفت زده شد. يكى از همراهانش به وى گفت:

[1] روحِیه جنگِی، اف ـ ام ـ رِیچاردسون، ترجمه معاونت پژوهشِی دانشگاه امام حسِین، ص 7.