خوشرويى و مهربانى‌

حضرت امام خمينى (ره) با آگاهى كامل از جايگاه والاى خوشرويى و ضرورت برخوردارى از آن در هر مقام و موقعيت از يك سو، و دارا بودن ايمان كامل، نجابت خانوادگى، سرشت پاك و عقل سرشار از سوى ديگر، به گونه‌اى محسوس از اخلاق خوش و كريمانه و زيبايى كلام، بهره‌اى وافر داشت، و به همين سبب، در جايگاه رهبرى و مرجعيت، كمترين نقطه ضعفى از او آشكار نگرديد، و دوست و دشمن، مكارم انسانى و خلق خوش او را ستودند و در برابرش كرنش كردند.

اطمينان و آرامش‌

روح پرتوان و با صلابت امام هيچگاه ذره‌اى به سستى و يأس نگراييد و در كوران شدايد و طوفان حوادث، پناهگاه امين و مطمئنى براى دولت مردان و ياوران انقلاب بود. روزى كه به زندان مى‌رفت، با روزى كه ميليون‌ها نفر جان خود را تقديم راهش مى‌كردند، تغييرى نكرد.

نه از تنهايى هراس به دل راه داد و نه از آن همه جمعيت استقبال كننده مغرور گشت. از نمونه‌اى اطمينان و آرامش امام را مى‌توان در حادثه شهادت ديد: در اولين روز شهادت آقا مصطفى به محل دفن وى آمد و گفت «قبر مصطفى كدام است؟» قبر را نشان دادند. ايشان فاتحه خواندند. بعد بلند شدند و برگشتند. در حالى كه تمام جمعيتى كه آنجا حضور داشتند بى‌تابى و گريه مى‌كردند. وقتى از سر مزار برگشتند، به اندازه هر روز مطالعه كردند؛ يعنى مصيبتى اين چنين، برنامه منظم امام را بر هم نزد و آرامش و طمأنينه ايشان را به هم نريخت.

عمل به تكليف‌

از منظر صاحب نظران امام همه حركت خويش را بر اساس تكليف الهى انجام مى‌دادند. در اولين سند تاريخى مبارزاتى كه از ايشان به يادگار مانده است، در پيامى به دانشمندان اسلامى و ديگر اقشار، كلام خويش را با موعظه الهى (قل انما اعظمكم بواحدة تقوموا للَّه‌مثنى و فرادى) آغاز كرده‌اند، كه خود متضمن توجه به تكليف گرايى است. از اين رو، در عرصه‌هاى سخت تصميم‌گيرى همواره توجه به تكليف الهى و وظيفه خدايى را گوشزد مى‌كردند. آنچه از امام در اين باره نقل شده است، نشان گر خضوع خاص ايشان در مقابل تكليف الهى است، به طورى كه محبوب‌ترين چيزها و كارها را در راه تكليف با رضايت و خشنودى ترك مى‌گفتند.