نوانديشى سياسى‌

از صفات منحصر به فرد امام، نوانديشى در عرصه‌هاى مختلف، به ويژه در بعد سياسى است.

شايد بتوان گفت، همين ويژگى است كه باعث ايجاد تحول در جامعه و روحانيت گرديد و سرانجام، انقلاب اسلامى را به بار آورد. قبل از امام، بسيارى از مسائل حكومت و سياست به حوزه‌هاى علميه و روحانيت كشيده نمى‌شد؛ از آن جهت كه، آن را دون شأن روحانيت مى‌دانستند. امام به اين وسيله، سياست را به دين بازگرداندند، امر به معروف و نهى از منكر را به عرصه‌هاى دولت كشانيدند، از مفاهيمى چون تقيه و انتظار، تعريف ضد استبدادى ارائه كردند و نگاه جديد و عزّت‌مند از مردم را مطرح ساختند.

زمان‌شناسى‌

حضرت امام خمينى (ره) با بينشى فراگير، با تسلط كامل از اوضاع كشور و با آگاهى از سياست‌هاى جهانى و ... با اخذ تصميمات مناسب، در زمان مناسب، همه توطئه‌هاى دشمن را خنثى كردند. هنگامى كه برخى متحجرين از عنوان تقيه سوء استفاده مى‌كردند، آن را حرام نمودند و اظهار حقايق را واجب و تقيه را حرام دانستند؛ زيرا اعتقاد داشتند تقيه براى حفظ اسلام است و اگر با اسلام تقيه باقى نماند، تقيه چه فايده‌اى دارد؟

امام خمينى به سازمان روحانيت روحى سياسى بخشيدند و آن را از قوه به فعليت درآوردند.

ايشان با فراست از محصولى، كه بذر آن توسط رهبران قبلى يعنى آيت اللَّه حائرى و آيت اللَّه بروجردى كاشته شد، استفاده كردند و بنيان يك جنبش فرهنگى و سياسى را بر پايه مذهب فراهم آوردند.

امام خمينى (ره) نهضت خود عليه شاه را در چهار بستر ايده‌سازى (مانند ايده حكومت اسلامى)، سازماندهى هيئت‌هاى مؤتلفه اسلامى)، پيام رسانى و افشاگرى از طريق اعلاميه‌ها و ...

و توزيع آن توسط سازمان روحانيت به پيش بردند.

محتواى نهضت‌

محتوا و مطالبات نهضت امام خمينى (ره)، كه از طريق شعارها و اعلاميه‌هاى مردم و رهبرى نهضت در طول سال‌هاى مبارزه مطرح مى‌شد، نشان مى‌داد كه حركت آغاز شده هدف و آرمانى جز اسلام و تحقق معارف دينى ندارد.