فعالان مسلمان را به عنوان رزمندگان شركت كننده در جنگ اسلام و غرب نام ببرد. رهبران اتحاد جماهير شوروى سابق نيز ترس خويش از اسلام انقلابى الهام يافته از انقلاب اسلامى و خطرات آن براى شوروى را كتمان نمى‌كردند. بعدها يك تحليل گر آمريكايى از اين پديده به عنوان انتفاضه جهانى ياد كرد. نتيجه اين كه هم شرق و هم غرب، اسلام سياسى (اسلام معتقد به پيوند دين و سياست) ناشى از انقلاب اسلامى را خطر عمده‌اى براى منافع خود تلقى مى‌كردند، و هر كدام تلاش بسيارى انجام دادند تا از دشمنان جنبش‌هاى اسلامى سياسى حمايت نمايند. [1]

هانتينگتون در سال 1372/ 1993 و در مسير دشمنى غرب با اسلام سياسى ملهم از انقلاب اسلامى گفت: بلوك اسلامى كه خود را رقيب كهن غرب مى‌داند، خطر اصلى فرا روى نظم جهانى آمريكايى است كه آن، دين و سياست را جدا از هم مى‌خواهد. در واقع بعد از مرگ كمونيسم، اسلام شخصيت اصلى سناريوى مورد نظر آمريكاست. توجه شديد غرب به اين موضوع، به ظاهر پاسخى است به آنچه يك انديشمند غربى (لارونس) در 1369/ 1990 آن را ضربه انقلاب 1357/ 1979 ايران، شگفتى پديده امام خمينى (ره) و دشوارى كنار آمدن با اسلام گرايى ايرانى مى‌خواند. از اين رو، پس از انقلاب اسلامى مطالعات وسيعى براى شناخت رابطه بين دين و دولت الهام گرفته از انقلاب اسلامى در آمريكا به مركزيت دانشگاه شيكاگو آغاز گشته است، ولى با اين وجود با هم ديدن و با هم خواستن دين و سياست در دنيا (مانند جنبش الهيات رهايى بخش آمريكاى لاتين) و به ويژه دنياى اسلام (مانند حماس و حزب اللَّه) به يك ارزش نهادينه شده تبديل شده است. [2]

اسلام تنها راه مبارزه‌

انتخاب اسلام براى مبارزه با استبداد و استكبار تحول نوينى است كه پس از انقلاب اسلامى روى داده، قبل از آن حتى گروه‌هاى سياسى ايرانى چون مجاهدين ديروز و منافقين امروز هم اعتقاد راسخى به توانا بودن اسلام در مبارزه عليه بيداد و ستم نداشتند، ولى انقلاب ايران‌

[1] . كيلى، همان

[2] . همان