اسلام را در شمال غربى هند (بخشهايى از افغانستان امروزى) گستراند [1]، ولى قدر مسلّم آن است كه تا اواخر قرن چهارم هجرى پيشرفت حقيقى اسلام در هند به جهات سياسى و اجتماعى و فرهنگى مسجّل نگرديد. [2]

به قدرت رسيدن سلسله غزنوى (351- 582 ق.) گسترش اسلام در سرزمين هند را وارد مرحله‌اى نوين ساخت. امراى غزنوى وقتى كه در صدد بسط قدرت و تشكيل امپراتورى اسلامى برآمدند، براى نيل به اهداف خويش، حمله به هند را بسيار مناسب دانستند. غزنويان از همان آغاز خود را حامى اسلام معرفى كردند و براى اشاعه اين دين و جهاد با كافران سرزمين هند را عرصه كارزار خويش ساختند. سابقه برخورد غزنويان با هنديها به دوران سبكتكين [3] بنيانگذار اين سلسله باز مى‌گردد. وى حملاتى چند به سرزمين هند داشته است. صاحب تاريخ يمينى در اين باره چنين مى‌نگارد:

پس روى به جهاد كفار و قمع اعداء دين آورد و ناحيت هندوستان كه مسكن دشمنان اسلام و متعبدان اوثان و اصنام بود دارالغزو ساخت. [4]

محمود غزنوى (408- 421 ق.) پس از تحكيم و تثبيت قدرت خويش، مانند پدرش عزم سرزمين زرخيز هند نمود. (312 ق./ 1001 م.) او به هر قصد و نيّتى، به نام جهاد و غزوه [5] به هند تاخت و طى هجده لشكركشى اسلام را تا منطقه سومنات و گجرات توسعه بخشيد. [6] حملات محمود غزنوى پايه‌هاى قدرت سياسى و مذهبى هند را به شدت متزلزل ساخت و براى هنديان صدمات و دل آزردگى بسيار در پى داشت. [7] بايستى اذعان داشت كه در لشكركشيهاى محمود اهداف مادى و تمايلات توسعه طلبانه بيشتر جلوه‌نمايى مى‌كند.

هر چند سلطان محمود غزنوى تنها براى استقرار اسلام به فتح هند نپرداخت، ولى با

[1] . گرديزى، پيشين، ص 306

[2] . مجيد يكتايى، پيشين، ص 58-59

[3] . گرچه سبكتكين از غلامان ترك بود ولى در تاريخ سياسى ايران زمين، غزنويان سلسله‌اى ايرانى به شمار مى‌آيند

[4] . ابوالشرف ناصح بن ظفر جوفادقانى، ترجمه تاريخ يمينى، ص 20

[5] . محمود علاقمند بود بتواند از طريق اين لشكركشيها به عنوان سلطان غازى نامدار گردد. ر. ك: اشپولر، پيشين، ص 200

[6] . گوستاو لوبون، پيشين، ص 324

[7] . ابوريحان بيرونى، پيشين، ص 13