به مهربانى رفتار كرد و به سران هندو منصب داد و آنان را در خدمت خود نگاه داشت. ولى با فراخوان وى به مركز خلافت، شاهزادگان و راجه‌هاى هند بر ضد خليفه علم مخالفت برافراشتند.

3. بنى‌عباس: منصور خليفه عباسى (136- 158 ه) با اعزام سپاهى بساط امويان را در هند برچيد. در روزگار مأمون (198- 218/ 813- 832) شمار بسيارى از خانواده‌هاى عرب به آنجا مهاجرت كردند و مستعمره وسيع عربى را پى ريختند.

4. غزنويان: تاريخ واقعى هند اسلامى با حمله سلطان محمود غزنوى (389- 421 ه) آغاز مى‌شود. وى ميان سالهاى 391- 417 ه/ 1000- 1026 م هفده بار هندوستان را هدف لشكركشيهاى خود قرار داد و به حكومت عربها در سند پايان بخشيد.

5. غوريان: [1]

در دوره اين خاندان پايه‌هاى هميشگى اسلام در هند استوار گرديد. شهاب‌الدين غورى در سال 572 ه/ 1196 م به هند لشكر كشيد و غزنويان را از آنجا برانداخت. جانشينان وى دامنه اسلام را تا سواحل شرقى هند گسترش دادند.

6. مماليك: اين سلسله به دست يكى از غلامان شهاب‌الدين غورى به نام قطب‌الدين ايبك تشكيل گرديد و امپراتورى واقعى مسلمانان هند را پديد آورد. اينان پس از رسيدن به حكومت دست مسلمانان غير ترك را از همه امور كوتاه كردند.

7. تركان خَلَج: اينان در سال 689 ه/ 1290 م در دهلى به قدرت رسيدند. در روزگار خلجها تمايز ميان ترك و غير ترك از ميان رفت و راه ترقى و پيشرفت به روى هندوان تازه مسلمان و حتى مردم غير مسلمان باز شد و اسلام در هند جنوبى توسعه و ترقى بيشترى پيدا كرد.

8. تُغلقيه: اين سلسله از سال 720 تا 815 ه (1320- 1412 م) در دهلى حكومت داشتند و دامنه حملات خود را تا جنوبى‌ترين نقاط هند گسترش دادند. همزمان با حكومت اين خاندان، تيمور هند شمالى را مورد تهاجم قرار داد و پايه‌هاى حكومتشان را در دهلى تضعيف كرد.

9. سادات دهلى: اين سلسله از 817 تا 855 ه فرمانروايى كردند. مؤسس خاندان از سوى امير تيمور بر مولتان گماشته شد و پس از آن قلمروش را به سوى دهلى گسترش داد. وى عنوان شاهى را بر خود ننهاد، بلكه به عنوان رايات اعلى بسنده كرد.

[1] . غوريان يا آل شنسب: سلسله‌اى از سلاطين و امراى محلى ولايت غور كه از عهد صفاريه در آن ولايت حكومت‌مستقل كم اهميتى داشته‌اند و بعدها رفته رفته قدرت و نفوذى در آن حدود كسب كرده از حدود سنۀ 543 تا 612 ه‌ گذشته از ولايت غور و فيروزكوه در غزنين و بلاد مجاور نيز حكومت كرده‌اند. (دايرة المعارف فارسى)